Μώλος 19/4/2015

Σήμερα τρόμαξα. Ο περίπατος στον μώλο μας βγήκε ξινός.
Η μέρα υπέροχη, ο κόσμος πιο πολύς από κάθε άλλη φορά. Μια ομάδα ξένων με τα μουσικά τους όργανα, οι ‘κοπέλλες’ που απολάμβαναν τις τελευταίες ώρες της Κυριακής τους, κι ένα σωρό ΄Κύπριοι’. (Σ αυτήν την κατηγορία έχουμε πλέον αποδεχτεί οποιαδήποτε εθνικότητα ζει πια μόνιμα τα τελευταία χρόνια στο νησί μας). Ισως μέσα σ αυτόν όλο τον κόσμο να υπήρχε κι ένας μικρός αριθμός τουριστών.
Και μέσα σ’ όλη αυτή τη χαρά, μια σπαρακτική κραυγή αγωνίας…..Στυλιανέεεεεεεεεεεεεεεεεε Στυλιανέεεεεεεεεεεεεεεε…..έτρεχε πανικόβλητος, κοιτούσε γύρω γύρω, ούρλιαζε. Μετά άκουσα ότι ακολουθούσε και η μητέρα κλαίγοντας. Πέρασε λίγη ώρα….και η επιστροφή…..κοιτάξαμε να δούμε αλλά εξακολουθούσε….Στυλιανέεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε

Μάλλον παγώσαμε όλοι. Απ το μυαλό μου περνούσαν χίλια δυό. Μήπως τον άρπαξε κάποιος; Μήπως έπεσε στην θάλασσα από τα κυγκλιδώματα που δυστυχώς τα εφτιαξαν χωρίς να σκεφτούν ότι μπορεί οποιοδήποτε παιδάκι να χωρέσει άνετα και να πέσει μέσα….(ευτυχώς αυτό δεν πέρασε από το μυαλό του πατέρα….γιατί δεν τον ειδα να κοιτάζει στο νερό).
Δεν έβλεπα όμως κάποια κίνηση από πλευράς του κόσμου. Ηθελα να φωνάξω σε παρέες νεαρών, να πω να ψάξουν…….
Ξαναγυρίζει, στην ίδια και χειρότερη κατάσταση. Αρχισαν να τρέχουν κι εμένα τα μάτια μου. Είπα στον άντρα μου, ‘δεν αντέχω άλλο φεύγουμε’, όμως ήθελα να μείνω να δω αν βρεθεί.
Προχωρόντας αρχίσαμε ν ακούμε…έλεγε ο ένας στον άλλο…βρέθηκε…βρέθηκε. Πιο κάτω ο μικρός να κλαίει απαρηγόρητος στην αγκαλιά της μαμάς του. Κι απ΄ότι κατάλαβα στο τέλος όλοι….ψιλοψάχνανε….διακριτικά….μην καταλάβει κανείς…μην τυχόν και παρεξηγηθούν…..
Κι όμως κατά βάθος δεν χάθηκε εντελώς η ανθρωπιά μας…..υπάρχει ακόμα ελπίς.

Joyfulkid Mom