Είδαμε την “Κουταλού”

«Τούλλης Τούλλης, Αφεντούλης». Το αυτοκίνητο θύμιζε μάλλον σχολικό στις 7,30 το πρωί με τρία παιδιά να ξεφωνίζουν.

Μου σκασε ένα μεγάλο χαμόγελο η Αφροδίτη, όταν μου έδωσε στο χέρι το cd. «Θα τα μάθεις όλα τα τραγούδια της παράστασης», μου είπε. «Ναι……ξέρω….» απάντησα.

Προσπαθώ να μην χάνω παράσταση. Το θετικό είναι ότι τα παιδιά μου χαίρονται όταν υπάρχει κάποια παράσταση στη Λεμεσό. Ειδικά όμως για χτες, ήταν χαρούμενα γιατί θα πήγαιναν να δούνε τον «Γιάννη». Μεγαλώσανε παρακολουθώντας τις παραστάσεις του στο νηπιαγωγείο και τον νοιώθουν φίλο τους.

Όπως πάντα οι παραστάσεις του Γιάννη Σπανού, εμπλουτισμένες με όμορφα σκηνικά, κοστούμια, τραγούδια και χορευτικά. Το βασικότερο όμως, με μηνύματα.

Η «Κουταλού» μας παροτρύνει λοιπόν να βάλουμε στη ζωή μας κάτι που πολλοί ξεχάσαμε. Το χαμόγελο. Μας θυμίζει ακόμα ότι το χαμόγελο και η χαρά δεν βρίσκονται πάντα στα υλικά αγαθά.

Όταν διαβάζουμε στις εφημερίδες για όλα τα περίεργα που συμβαίνουν στην κοινωνία μας, αυτές οι θεατρικές παραστάσεις με τα θετικα μηνύματα μας δίνουν μια ελπίδα ότι τα παιδιά μας και τα υπόλοιπα παιδιά ίσως ακούσουν και αποτυπώσουν. Μια ελπίδα ότι αύριο όταν μεγαλώσουν θα ζήσουν σε ένα καλύτερο κόσμο, ένα κόσμο που θα θυμάται πια να χαμογελά.