ΒΟΗΘΕΙΑ! ΕΧΩ ΠΡΩΤΑΚΙ!
Αν έχετε παιδί που πάει για πρώτη φορά νηπιαγωγείο ή δημοτικό ή ακόμα και γυμνάσιο, καταλαβαίνω πώς νιώθετε! Καταλαβαίνω την περηφάνια σας από τη μια, αλλά και το άγχος, την ένταση και την αγωνία σας από την άλλη.
Πολλές φορές γονείς με ρωτούν: « Έχω παιδί που πρωτοπήγε στο νηπιαγωγείο και κλαίει μόλις το αφήσω για να φύγω. Τι να κάνω;» ή «Το παιδί μου πήγε στην πρώτη τάξη του δημοτικού και δεν θέλει να μένει μέσα στην τάξη. Τι να κάνω;» ή ακόμα «Παρόλο που ο γιός μου ήταν πολύ καλός μαθητής στο δημοτικό, δυσκολεύεται πάρα πολύ τώρα που πήγε στο γυμνάσιο». Αυτά και άλλα πολλά είναι τα συχνά ερωτήματα των γονιών. Ας πιάσουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.
Ένα παιδάκι που πάει για πρώτη φορά στο νηπιαγωγείο, είναι απόλυτα δικαιολογημένο αν κλαίει, αν θέλει το γονιό του εκεί, αν δεν δέχεται να μείνει, αν δεν θέλει να παίζει με τα άλλα παιδιά και τόσα άλλα «αν». Δεν θα μπω στην ανάλυση του γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, αλλά θα πάω κατευθείαν στη «θεραπεία».
Εκείνο που εγώ εισηγούμαι είναι να αρχίσουμε 2-3 βδομάδες πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς, να κάνουμε στο παιδί μιαν απλή προετοιμασία του γεγονότος ότι θα πάει σχολείο. Λέμε δηλαδή κάποιες θετικές φράσεις περίπου σαν αυτή: «Ουάου, πόσο έχεις μεγαλώσει! Σε λίγες μέρες θα πας σχολείο! Μπράβο σου!» χωρίς να κάνουμε οποιοδήποτε αρνητικό σχόλιο όπως «να μην κλαις όμως» κλπ. Μια απλή θετική φράση κάθε τόσο και ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ!
Μετά, αν είναι όμως και πρακτικά δυνατόν, καλό θα ήταν να αρχίσει το παιδί το νηπιαγωγείο πηγαίνοντας εκεί σταδιακά. Θα μπορούσε δηλαδή να πάει μια ώρα μόνο την πρώτη μέρα, ενάμιση ώρα την επόμενη μέρα και ούτω καθεξής μέχρι να μπορέσει σιγά σιγά να προσαρμοστεί. Επαναλαμβάνω όμως πως αυτό θα γίνει αν είναι πρακτικά δυνατόν και φυσικά, αν δεν φέρει ένσταση το σχολείο.
Παίρνουμε λοιπόν το παιδί στο σχολείο, το αφήνουμε εκεί και αποχωρούμε πάραυτα(!) αφήνοντας τις νηπιαγωγούς να κάνουν τη δουλειά τους. Δεν αναστενάζουμε γεμάτοι ενοχές, δεν κρατούμε πιο σφιχτά το παιδί πριν φύγουμε και φυσικά ΔΕΝ ΛΕΜΕ φράσεις όπως: «όχι να φοβάσαι», «όχι να κλαις», «όχι να ανησυχείς ότι δεν θα έλθω να σε πιάσω». Αν το παιδί κλαίει, αν κολλάει απάνω μας, αν τραβάει τα ρούχα μας ή αν κάνει οτιδήποτε άλλα παρόμοιο, εμείς με αγάπη και απόλυτη σταθερότητα φεύγουμε αφήνοντάς το στα έμπειρα χέρια της νηπιαγωγού. Μπορούμε, αν θέλουμε, να πούμε φεύγοντας κάποιες ενθαρρυντικές φράσεις στο παιδί όπως: «σε αγαπώ», «θα είσαι μια χαρά», «θα είμαι πίσω πολύ σύντομα» κ.λπ.
Πιστέψτε με η απόλυτη σταθερότητά μας, συνδυασμένη με αγάπη θα κάνουν τα πράγματα για το παιδί κάθε μέρα και πιο εύκολα.
Την ίδια περίπου προσέγγιση πρέπει να έχουμε με ένα παιδί που πάει για πρώτη φορά δημοτικό. Φυσικά δεν μπορούμε να το αφήνουμε εκεί μόνο για μια ώρα σταδιακά, όλα τα άλλα όμως που εισηγούμαι πιο πάνω, ισχύουν και εδώ. Εκείνο όμως που θέλω να τονίσω εδώ είναι η κατανόηση και η υπομονή που χρειάζεται το παιδί με το διάβασμά του και ειδικά με το γράψιμό του. Έστω και αν έχει πάει στην προδημοτική, χρειάζεται να το στηρίζουμε και να του δείχνουμε συνεχώς πόσο πιστεύουμε σε εκείνο και στις ικανότητές του. Ποτέ μα ποτέ, δεν σβήνουμε τα γραψίματά του για να τα γράψει καλύτερα. Σκεφτείτε απλώς πόσο δύσκολο θα ήταν σήμερα για σας να μάθετε να γράφετε κινέζικα ή αραβικά! Κάτι αντίστοιχο ισχύει για το παιδί σας όταν είναι στην πρώτη τάξη του δημοτικού!
Αν κρίνω από τα δικά μου παιδιά, θα έλεγα ότι το πρώτο τρίμηνο της πρώτης τάξης του δημοτικού είναι το πιο δύσκολο από ΟΛΑ τα χρόνια δημοτικού, γυμνασίου, λυκείου, τολμώ να πω ακόμα και πανεπιστημίου! Μετά τα Χριστούγεννα όμως, η πρώτη τάξη του δημοτικού γίνεται ως δια μαγείας πανεύκολη. Κουράγιο λοιπόν.
Κλείνοντας θα ήθελα να κάνω και μια σύντομη αναφορά στην πρώτη τάξη γυμνασίου. Προσωπικά πιστεύω πως το πήδημα από το δημοτικό στο γυμνάσιο δεν είναι ένα μόνο σκαλοπάτι ή αν είναι ένα, είναι πολύ ψηλό σκαλοπάτι! Το παιδί πρέπει εκτός από τις εκπαιδευτικές του ανησυχίες, προβληματίζεται επίσης και για το αν θα καταφέρει να ενταχθεί στην ομάδα, να κάνει φίλους, να γίνει αποδεχτό κ.α. Ναι μεν το ίδιο ισχύει και για το νηπιαγωγείο, και το δημοτικό αλλά εδώ μιλάμε για εφηβεία και για όλες τις ανασφάλειες που τη συνοδεύουν!
Και εδώ ο γονιός πρέπει να είναι βράχος ατάραχος δίπλα στο παιδί του δείχνοντάς του ότι καταλαβαίνει απόλυτα τις πρώτες του δυσκολίες αλλά διαβεβαιώνοντάς το συνάμα ότι κι αυτό θα περάσει. Καλό θα ήταν επίσης το παιδί να διδαχθεί έγκαιρα τρόπους σωστού διαβάσματος, τρόπους οργάνωσης και προγραμματισμού.
Το τελικό μου μήνυμα είναι στήριξη, κατανόηση, αποδοχή και αγάπη συνδυασμένα με απόλυτη σταθερότητα από το γονιό για όλα τα πρωτάκια.
Να ΄στε πάντα καλά.
Μιράντα.
*Η Μιράντα Σιδερά είναι Κοινωνικός Επιστήμονας, εκπαιδεύτρια σεμιναρίων, σύμβουλος σχέσεων και συγγραφέας εννέα βιβλίων μεταξύ των οποίων τα μπεστ σέλλερς «ΜΕΓΑΛΩΝΩ ΣΩΣΤΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ;» και «ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ» (τα οποία έχουν εγκριθεί από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού). Κάνει επίσης σεμινάρια τόσο σε γονείς όσο και σε παιδιά και βλέπει άτομα σε προσωπική βάση στο γραφείο της, στα Περβόλια Λάρνακας. Μπορείτε να τη βρείτε στο:
Τ: 99314312,
