«Ιστορίες να σκεφτείς»
Αγαπητές μου φίλες και φίλοι
Αρχίζω τη φετινή χρονιά με ένα άρθρο, όχι δικό μου αυτή τη φορά, αλλά του Χορχέ Μπουκάι, ενός γιατρού και ψυχοθεραπευτή από την Αργεντινή. Ένα άρθρο που διάβασα στο βιβλίο του «Ιστορίες να σκεφτείς», ένα άρθρο που με μάγεψε και που, όπως λέει και ο τίτλος του βιβλίου, με έκανε να σκεφτώ. Να σκεφτώ πολύ. (Σας το παραθέτω σε μια πιο περιληπτική μορφή του). Απολαύστε το!
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΗΤΑΝ ΜΟΝΑ:
Η μητέρα τους είχε φύγει από νωρίς το πρωί και τα είχε αφήσει στη Μαρίνα, μια νέα δεκαοκτώ χρονών, η οποία τα πρόσεχε κάποιες φορές και η μητέρα των παιδιών, της έδινε μερικά νομίσματα.
Όταν το αγόρι της Μαρίνας της τηλεφώνησε για να της προτείνει να πάνε μια βόλτα με το καινούριο του αυτοκίνητο, η Μαρίνα, δεν δίστασε και πολύ. Άλλωστε, τα παιδιά κοιμόντουσαν όπως έκαναν κάθε απόγευμα και δεν θα ξυπνούσαν πριν τις πέντε.
Μόλις άκουσε την κόρνα, άρπαξε την τσάντα της κι άφησε ανοιχτό το ακουστικό του τηλεφώνου. Προνόησε να κλειδώσει τη πόρτα του δωματίου και φύλαξε το κλειδί στην τσέπη της. Δεν ήθελε να διακινδυνέψει να ξυπνούσε ο Πάντσο και να κατέβαινε τη σκάλα για να την ψάξει, γιατί, όπως και να΄χε ήταν μόνο έξι χρονών και με την παραμικρή απροσεξία μπορούσε να σκοντάψει και να χτυπήσει.
Ίσως να ήταν ένα βραχυκύκλωμα στην τηλεόραση ή σε κάποιο από τα φώτα του σαλονιού ή μπορεί να ήταν μια φλόγα στα καυσόξυλα – το θέμα ήταν ότι οι κουρτίνες άρχισαν να καίγονται και η φωτιά έφτασε γρήγορα στην ξύλινη σκάλα που οδηγούσε στα υπνοδωμάτια.
Τον ξύπνησε ο βήχας του μωρού από τον καπνό που περνούσε κάτω από την πόρτα. Χωρίς να το σκεφτεί, ο Πάντσο πήδηξε από το κρεββάτι του και έπιασε με δύναμη το πόμολο για να ανοίξει την πόρτα, αλλά δεν τα κατάφερε.
Ακόμα, όμως και αν το είχε καταφέρει, οι φλόγες που είχαν φτάσει έξω από το δωμάτιο, θα καταβρόχθιζαν και εκείνον αλλά και τον λίγων μηνών αδελφό του μέσα σε ελάχιστα λεπτά.
Ο Πάντσο φώναζε τη Μαρίνα αλλά κανείς δεν απαντούσε. Έτρεξε στο τηλέφωνο του δωματίου, μια και ήξερε πώς να τηλεφωνά στη μαμά του, αλλά η γραμμή ήταν νεκρή.
Ο Πάντσο συνειδητοποίησε ότι έπρεπε, μόνος του, να βγάλει τον αδελφό του από εκεί μέσα. Προσπάθησε να ανοίξει το παράθυρο που ήταν πάνω από το περβάζι αλλά τα μικρά του χεράκια δεν μπορούσαν να λύσουν την ασφάλεια και, ακόμα και αν τα κατάφερνε, δεν θα μπορούσε να ξεμπλέξει το συρμάτινο πλέγμα που οι γονείς του είχαν βάλει στο παράθυρο για προστασία…
Όταν οι πυροσβέστες τέλειωσαν με το σβήσιμο της φωτιάς, το θέμα συζήτησης όλων ήταν το ίδιο:
- Πώς μπόρεσε αυτό το τόσο μικρό παιδί να σπάσει με την κρεμάστρα το τζάμι και το συρμάτινο πλέγμα;
- Πώς μπόρεσε να φορτώσει το μωρό στο σακίδιο;
- Πώς μπόρεσε να περπατήσει πάνω στο περβάζι κουβαλώντας τον αδελφό του και να κατέβει από το δέντρο;
- Πως μπόρεσε να σώσει τη ζωή του αδελφού του και τη δική του;
Ο ηλικιωμένος πυροσβέστης που ήταν εκεί, άνθρωπος σοφός και άξιος σεβασμού και εμπιστοσύνης, τους έδωσε την απάντηση:
«Ο μικρός Πάντσο ήταν μόνος… Δεν είχε κανένα μεγάλο να του πει ότι δεν θα μπορούσε…»
Ας σκεφτούμε λοιπόν, όλοι εμείς οι γονείς, αυτή την ιστορία και ας σκεφτούμε πόσα περιοριστικά «πιστεύω», δημιουργούμε, καλοπροαίρετα πάντα, στα παιδιά μας! Και ας σκεφτούμε ποια ενθαρρυντικά «πιστεύω» θα αρχίσουμε να τους δημιουργούμε από δω και μπρος!!!
Από μένα
Καλή χρονιά, γεμάτη θετικότητα και θετικότητα και θετικότητα.
Να ΄στε πάντα καλά.
Μιράντα.
*Η Μιράντα Σιδερά είναι Κοινωνικός Επιστήμονας, εκπαιδεύτρια σεμιναρίων, σύμβουλος σχέσεων και συγγραφέας εννέα βιβλίων μεταξύ των οποίων τα μπεστ σέλλερς «ΜΕΓΑΛΩΝΩ ΣΩΣΤΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ;» και «ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ» (τα οποία έχουν εγκριθεί από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού). Κάνει επίσης σεμινάρια τόσο σε γονείς όσο και σε παιδιά και βλέπει άτομα σε προσωπική βάση στο γραφείο της, στα Περβόλια Λάρνακας.
Μπορείτε να τη βρείτε στο:
Τ: 99314312,
Ε: miranda@spidernet.com.cy,
