ΠΑΡΑΚΑΛΩ – ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Δύο λεξούλες, τόσο υπέροχες και τόσο πνευματικές! Πνευματικές γιατί καλό θα ήταν να συνειδητοποιήσουμε ότι κα-νέ-νας σε αυτό τον κόσμο δεν έχει υποχρέωση να κάνει οτιδήποτε για μας. Όταν λοιπόν θέλουμε κάτι, έχουμε υποχρέωση να πούμε με ευγένεια και ταπεινότητα την πρώτη μαγική λέξη, τη λέξη «παρακαλώ». Όταν δε κάποιος κάνει οτιδήποτε για μας, μια και δεν είχε καμιά υποχρέωση να το κάνει, έχουμε υποχρέωση με ευγνωμοσύνη και ταπεινότητα και πάλι να πούμε τη δεύτερη μαγική λέξη, τη λέξη «ευχαριστώ».
Αυτό άλλωστε κάνουμε και με τα παιδιά μας. Τους επαναλαμβάνουμε ξανά και ξανά, με σωστό ή με λανθασμένο τρόπο, πόσο σημαντικό είναι να λένε «παρακαλώ» και «ευχαριστώ». Λέμε λοιπόν στα παιδιά μας φράσεις όπως: «τα φρόνιμα παιδάκια λένε πάντα «παρακαλώ» και «ευχαριστώ»», ή «πες μου «παρακαλώ» για να σου δώσω το νερό να το πιείς», (κι ας πεθαίνει από τη δίψα εκείνη τη στιγμή το παιδί!), «πόσο χαίρομαι όταν σε ακούω να λες «παρακαλώ» και «ευχαριστώ!». Αυτά και άλλα πολλά λέμε σε μια πολύ όμορφη προσπάθειά μας να μεγαλώσουμε σωστά τα παιδιά μας. Και πολύ καλά κάνουμε.
Δυστυχώς όμως, κάνουμε κάποια λαθάκια τα οποία, αν θέλουμε, μπορούμε στο μέλλον να τα αποφεύγουμε. Το πρώτο λαθάκι μας είναι ότι, ενώ είμαστε τόσο ένθερμοι υποστηριχτές των δυο μαγικών αυτών λέξεων, ξεχνούμε να τις χρησιμοποιήσουμε εμείς οι ίδιοι. Ξεχνούμε, τόσο σε σχέση με την επικοινωνία μας με τα ίδια τα παιδιά όσο και στην επικοινωνία μας με άλλους ενήλικες, είτε στην παρουσία των παιδιών, είτε όχι. Όταν όμως αποφασίσουμε να κάνουμε βίωμά μας το να χρησιμοποιούμε αυτές τις μαγικές λέξεις πάντα και παντού τότε σίγουρα θα τις χρησιμοποιούμε και στην παρουσία των παιδιών.
Ξέρουμε πως διδάσκουμε καλύτερα με τις πράξεις μας παρά με τα λόγια μας. Διδάσκουμε με το δικό μας παράδειγμα. Παιδιά λοιπόν, που ακούνε τους γονείς, τις γιαγιάδες ή τους παππούδες, τις θείες ή τους θείους, όλους γενικά, να χρησιμοποιούν τις λέξεις αυτές (είτε όταν απευθύνονται ο ένας στον άλλο, είτε όταν απευθύνονται στα ίδια τα παιδιά) αντιγράφουν αυτή τη συμπεριφορά. Μαθαίνουν έτσι πολύ πιο γρήγορα να χρησιμοποιούν τις λέξεις αυτές και αυτό κάνει ευκολότερη τη ζωή όλων, παιδιών και ενηλίκων.
Άρα, διορθώνοντας το πρώτο μας λαθάκι, αποφασίζουμε να βάλουμε σε καθημερινή χρήση, σε εικοσιτετράωρη βάση, τις λέξεις «παρακαλώ και «ευχαριστώ», άσχετα με το αν μιλάμε με παιδιά ή με ενήλικες. Πάμε τώρα στο δεύτερό μας λαθάκι.
Κανονικά τη λέξη «παρακαλώ» την χρησιμοποιούμε για να ζητήσουμε κάτι για μας. Για παράδειγμα λέμε «σε παρακαλώ, μου δίνεις ένα μήλο;», «σε παρακαλώ, μου βάζεις μια πατάτα;» κ.λπ. Δεν θα έπρεπε, πιστεύω, να χρησιμοποιούμε τη λέξη «παρακαλώ» για κάτι που αφορά τον άλλο. Τι εννοώ; Δεν είμαστε καθόλου πειστικοί και δεν έχουμε βαρύτητα ως γονείς στα παιδιά όταν τους λέμε για παράδειγμα: «σε παρακαλώ, φάε το φαγητό σου», «σε παρακαλώ φόρεσε τις κάλτσες σου», «σε παρακαλώ κάνε μπάνιο», «σε παρακαλώ πιες το γάλα σου».
Αυτό αποδυναμώνει τη θέση μας ως γονείς και μας κάνει να φαινόμαστε σαν ζητιάνοι που εκλιπαρούμε για ελεημοσύνη. Το παιδί θα πρέπει να ξέρει ότι πρέπει να φάει το φαγητό του χωρίς να το παρακαλάμε. Θα πρέπει όμως και εμείς να ξέρουμε πως δικαιούται το παιδί να έχει χορτάσει ή να μη θέλει να φάει το φαγητό του. Αυτό όμως είναι άλλο κεφάλαιο.
Το κύριο μήνυμά μου εδώ, σε σχέση με το δεύτερό μας λαθάκι είναι πως εμείς, ως γονείς καθορίζουμε την πορεία και το παιδί ακολουθεί. Τουλάχιστον έτσι κάνουμε σε θέματα αρχών, σε θέματα αξιών, σε θέματα επιβίωσης, σε θέματα ομαλής λειτουργίας μέσα στο σπίτι. Δεν θα πούμε στο παιδί «σε παρακαλώ μην κλέβεις», με τον ίδιο τρόπο που δεν θα του πούμε «σε παρακαλώ μην λες ψέματα», αλλά θα διδάξουμε στο παιδί τις αξίες μας και τα ιδανικά μας, με το παράδειγμά μας κυρίως, αλλά και με τα λόγια μας. Το ίδιο λοιπόν κάνουμε και στα υπόλοιπα θέματα που αφορούν τα ίδια τα παιδιά. Δίνουμε τις οδηγίες μας με αγάπη, με σταθερότητα, με ανταμοιβή αλλά πάνω από όλα με αποφασιστικότητα.
Λέμε για παράδειγμα: «πόσο περήφανη είμαι που φοράς μόνος σου τις κάλτσες σου», «είμαι πολύ ευτυχισμένος όταν σε βλέπω να συγυρίζεις τα παιχνίδια σου», «αγάπη μου, ώρα για μπάνιο», «Μαρία μου, πάμε για ύπνο τώρα», «Αντρέα μου κλείνουμε την τηλεόραση». Αυτά είναι κάποια δικά μου παραδείγματα για το πώς μπορούμε να μιλάμε στα παιδιά σε σχέση με θέματα που αφορούν τα ίδια. Είμαι σίγουρη ότι εσείς μπορείτε να βρείτε ακόμα πιο πολλά. Τα λέμε όμως χωρίς ερωτηματικό στο τέλος και χωρίς τόνο φωνής που υπονοεί παράκληση αλλά που δείχνει τη δική μας αποφασιστικότητα.
Κλείνοντας λοιπόν ανακεφαλαιώνουμε λέγοντας ότι χρησιμοποιούμε εμείς πρώτοι τις λέξεις «παρακαλώ» και ευχαριστώ» αλλά τις χρησιμοποιούμε σωστά.
Έτσι λοιπόν και εγώ με τη σειρά μου …
Σας ευχαριστώ και εύχομαι …
Να ΄στε πάντα καλά.
Μιράντα.
*Η Μιράντα Σιδερά είναι Κοινωνικός Επιστήμονας, εκπαιδεύτρια σεμιναρίων, σύμβουλος σχέσεων και συγγραφέας εννέα βιβλίων μεταξύ των οποίων τα μπεστ σέλλερς «ΜΕΓΑΛΩΝΩ ΣΩΣΤΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ;» και «ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ» (τα οποία έχουν εγκριθεί από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού). Κάνει επίσης σεμινάρια τόσο σε γονείς όσο και σε παιδιά και βλέπει άτομα σε προσωπική βάση στο γραφείο της, στα Περβόλια Λάρνακας. Μπορείτε να τη βρείτε στο:
Τ: 99314312,
