Γιατί κάθε παιδί πρέπει να λέει “όχι” στους γονείς

Ένα εξαιρετικό άρθρο βρήκα τις προάλλες, με κάτι που με προβληματίζει τελευταία. Αυτό το όχι, αν πρέπει να το πω…Γραμμένο από τον κλινικό ψυχολόγο Dr Kelly Flanagan. Με συγκίνησε και με δίδαξε. Ελπίζω να μπόρεσα να το αποδώσω με τον καλύτερο τρόπο. Ελπίζω να το απολαύσετε.

 

Ο γονέας μέσα μου θέλει να σταματήσει κάθε μικρή εξέγερση όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Αλλά ο ψυχολόγος μέσα μου είναι ευτυχής όταν τα παιδιά μου λένε “Όχι” Αυτός είναι ο λόγος …

Το φως του ήλιου που ανατέλλει λούζει σαλόνι, και το κουκλόσπιτο είναι γεμάτο από φιγούρες Lego Star Wars. Κοιμούνται στα κρεβάτια τους, κάθονται στις τουαλέτες, μαγειρεύουν πρωινό, και ένας απατεώνας Jedi στέκεται στην οροφή. Από νωρίς το πρωί του φθινόπωρου, η κόρη μου και κι εγώ παίζουμε κουκλόσπιτο καθώς οι υπόλοιποι κοιμούνται.

Ο μεγαλύτερος αδελφός της ξυπνά, μπαίνει μέσα στο δωμάτιο τρίβει τα μάτια του, και βλέπει τα νέα δώρα γενεθλίων του να βεβηλώνονται από ένα κουκλόσπιτο. Μια ματιά   τρόμου καταλαμβάνει το πρόσωπο του, σαν να βλέπει το σκυλί του να βρίσκεται νεκρό στον δρόμο, και σπρώχνει ώστε να αρπάξει από μας τις φιγούρες του.

Απλώνω το χέρι μου και  προσπαθώ να είμαι υπομονετικός. “Δώσε μου τις φιγούρες.”

Με κοιτάζει, και ο τρόμος του γίνεται αντίδραση “Όχι!”

Ο γονέας μέσα μου αισθάνεται σαν μια αποτυχία, διότι νοιώθω πως δεν με σέβεται. Ο γονέας μέσα μου θυμώνει γιατί αισθάνομαι εκτός ελέγχου και δεν νοιώθω “υπεύθυνος”. Και ο άνθρωπος μέσα μου αισθάνεται απλά λυπημένος, επειδή το πρωί ξαφνικά άρχισε να γίνεται πάρα πολύ δύσκολο.

Αλλά ο ψυχολόγος μέσα μου είναι κρυφά ενθουσιασμένος που είπε “Όχι”

Επειδή η αδυναμία να πει “Όχι” -η ανικανότητα να ορίσει προσωπικά όρια, είναι μία από τις πιο κοινές, ύπουλες αιτίες του ανθρώπινου πόνου.

Όταν δεν μπορούμε να πούμε «Όχι»,

• γινόμαστε ένα σφουγγάρι για τα συναισθήματα του καθενός γύρω μας και τελικά γεμίζουμε από τις ανάγκες  όλων των άλλων ενώ η δική μας καρδιά μαραίνεται και πεθαίνει,
• αρχίζουμε να ζούμε τη ζωή μας σύμφωνα με τα βίαια πρέπει των άλλων, παρά τα ψιθυριστά, παθιασμένα θέλω της δικής μας καρδιάς,
• αφήνουμε όλους τους άλλους να μας πούνε ποια ιστορία να ζήσουμε, και σταματούμε να είμαστε οι συγγραφείς της δικής μας ζωής.
•  χάνουμε τη φωνή μας,  χάνουμε την επιθυμία που φυτεύτηκε στις ψυχές μας και τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαμε να ζήσουμε αυτή την επιθυμία,
•  αντί εμείς να γίνουμε χρήσιμοι στην κοινωνία,αφήνουμε να μας χρησιμοποιεί ο κόσμος
• υποχωρούμε στις πιέσεις ενός φίλου και πίνουμε και οδηγούμε και  θέτουμε σε κίνδυνο τη ζωή μας,
• υποχωρούμε στις πιέσεις του φίλου μας και καταλήγουμε έγκυοι,
• πέφτουμε στην παγίδα ενός τρικ πώλησης και καταλήγουμε με ένα υπέρογκο χρέος,
• μας χρησιμοποιεί το αφεντικό και καταλήγουμε με πολλές ώρες στη δουλειά και νεύρα στο σπίτι,
• καλύπτουμε την κάθε επιθυμία των παιδιών μας, αρχίσουμε να δυσανασχετούμε με τα αιτήματα τους και φανταζόμαστε ένα έρημο νησί στην Καραϊβική
• Αφηνόμαστε σε ανθυγιεινούς συντρόφους οι οποίοι συνεχίζουν να πίνουν ή να εργάζονται ή να παίζουν τυχερά παιχνίδια ή να φλερτάρουν και καταλήγουμε στο πίσω κάθισμα της δικής μας ζωής.

Δεν υπάρχει τέλος στους τρόπους με τους οποίους η αδυναμία μας να πούμε «όχι» μπορεί να μειώσει την ποιότητα της ζωής μας. Και όταν ένας πελάτης μου να αποτυχγάνει από τα πολλά όρια , κάνω συχνά αυτήν την ερώτηση: “Πώς  αντιδρούσαν οι γονείς σας όταν ως παιδί λεγατε ‘όχι και ακούω σχεδόν πάντα αυτή την απάντηση: “Ω, δεν θα τολμούσα να πω όχι στους γονείς μου”

Έτσι, ένα πρωί του φθινόπωρου, είμαι αντιμέτωπος με μια απόφαση. Καταπιέζω αυτή την μικρή επανάσταση; Υψώνω τη φωνή μου; Ζητώ να μοιραστεί; Απειλώ; Ή μπορώ να πάρω μια βαθιά ανάσα και να θυμηθώ το λόγο που μερικές φορές είναι καλό να πω “ναι” στη λέξη “όχι”

Οι οικογένειές μας είναι εκεί που πρώτα μαθαίνουμε πώς να πούμε “Όχι” σε ένα ασφαλές, υποστηρικτικό περιβάλλον. Αν δεν μάθουμε να το κάνουμε εκεί, δεν θα μάθουμε να το κάνουμε οπουδήποτε. Αν τα παιδιά μας δεν μπορούν να πουν «Όχι» σε εμάς, δεν θα το πουν σε κανέναν.

Όταν προσφέρουν στον γιο μου ένα μάτσο χάπια ή όταν προσφέρουν στην κόρη μου το πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, θέλω τα παιδιά μου να έχουν πολλή πρακτική στη λέξη “Όχι” Κάποια μέρα, θα υπάρχουν περισσότερα που θα διακυβεύονται από μια δέσμη των φιγούρων Lego και, μέχρι τότε, θέλω να ξέρουν ΄ότι η αξία τους δεν τίθεται σε κίνδυνο ούτε στο ελάχιστο όταν δεν καταναλώνουν τους εαυτούς τους σε όλους γύρω τους.

Θέλω να γνωρίζουν ότι η φωνή τους μετράει.

Θέλω να ξέρουν ότι είναι οι συγγραφείς τη δική τους ιστορία.

Χρειάζεται να μάθουν τα παιδιά να θέτουν όρια κατηγορηματικά και όχι επιθετικά; Ναι. Μήπως πρέπει να μάθουν την τέχνη του συμβιβασμού; ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ. Μήπως πρέπει να τα μάθουμε να επιλέξουν με σύνεση στιγμές που μπορούν να δεχτούν τον συμβιβασμό; Απολύτως.

Αλλά όλη αυτή η μάθηση αρχίζει με ένα “Όχι”

Επειδή η αλήθεια είναι, δεν μπορείτε πραγματικά να πείτε “ναι“, μέχρι να μπορείτε να πείτε “Όχι” Πρέπει να γνωρίζουμε ότι έχουμε την επιλογή στη ζωή. Η ελευθερία να μπορούμε να πούμε «Όχι» είναι η αρχή της ικανότητάς μας να πούμε “ναι” στους εαυτούς μας στη ζωή και για την αγάπη.

 

Έτσι, ένα πρωινο του φθινοπώρου, μπορώ να του επιβληθώ η να του συμπαρασταθώ. Μερικές ημέρες ο «πατέρας» μέσα μου κερδίζει. Και νομίζω ότι αυτό είναι εντάξει. Μερικές φορές τα παιδιά μας χρειαζονται ένα γονέα που δεν θα λυγίσει. Αλλά εκείνη τη συγκεκριμένη ημέρα λύγισα, γιατί μπορώ να καταλάβω ότι κάποιος που μοιάζει σαν να πέθανε ο σκύλος του μπορεί να έχει κάτι περισσότερο να πει.

Και τι έχει να πει ο πεισματάρης γιός μου;

«Μπαμπά, είναι δικές μου, κι εγώ αποφασίζω αν θα τις πάρει και να παίξει μαζί τους», καθώς μαζεύει μερικές φιγούρες για να τις δώσει πίσω στην αδελφή του.

Ένα παιδί υπεύθυνο, που αποφασίζει το μοίρασμα και το δόσιμο. Ένα «όχι» που μου θυμίζει ότι είναι καλό να ρωτούμε πριν πάρουμε κάτι. Ένα «όχι» που με διδάσκει ότι η καρδια του είναι νεαρή και ανήσυχη και ακατάστατη, αλλά και γεμάτη φιλανθρωπία. Ένα «όχι» που θέτει τα θεμέλια για ένα αυθεντικό «Ναι».

Διότι, τελικά, δεν μπορούμε πραγματικά να πούμε “ναι” στη δική μας φωνή και τη γλώσσα της αγάπης που μιλάει, μέχρι να έχουμε τη δυνατότητα να πούμε “όχι” στην φωνές των γύρω μας.

Αυτός είναι ο λόγος, όλο και περισσότερο, που χαίρομαι να πω “ναι” στη λέξη “Όχι”

Πηγή http://drkellyflanagan.com/