Μόνο μια στιγμή

Όχι….οχι…οοοοοχιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι, αυτό μόνο πρόλαβα να πω. Όλα σε αργή κίνηση, και η πόρτα να κλείνει, κι η κόρη μου όσο κι αν φώναζα, αντί να φύγει το χέρι της από την πόρτα, το κράτησε όταν γύρισε να με κοιτάξει.

Δευτερόλεπτα, δεν χρειάζεται περισσότερο για να γίνει κάτι, κακό ή καλό.

Στην προκειμένη περίπτωση κατάφερα να κρατήσω ευτυχώς την ψυχραιμία μου. Πάγο, κρεμμύδι, όλα τα θυμήθηκα. Να τηλεφωνήσω στον γιατρό να ρωτήσω.

Παυσίπονο και πάγο είπε ο γιατρός. Η μικρή να κλαίει, και το τηλεφώνημα στον πατέρας της για να το πει μάλλον λειτουργησε πιο πολύ και από το παυσίπονο και από τον πάγο.

Τον πάγο τον οποίο αρνήθηκε στην αρχή, όταν όμως κατάλαβε, δεν δεχόταν να τον μετακινήσουμε μέχρι που έλιωσε.

Γενναίο κοριτσάκι στα τέσσαρα μισό. Αυτό μόνο σκέφτηκα. Παρόλο το κλάμα, και την ενημέρωση «μάμμα πονώωωωω», «παπάααα πονώωωωω», που το έλεγε τόσο εκφραστικά ώστε να μας δώσει να καταλάβουμε, το σταμάτησε πολύ νωρίς. Τα νυχάκια είχαν μαυρίσει, τα δαχτυλάκια είχαν μαυρίσει.

Ίσως να βοήθησε και το παυσίπονο, αλλά σίγουρα κατάφερε να ξεχαστεί μέσα από τις αγκαλιές και το παιχνίδι.

Γνωρίζω τον πόνο, όταν έτυχε να κλείσω το δάχτυλο μου σε μια πόρτα, είχα λιποθυμίσει. Γι αυτό μου έκανε εντύπωση η κόρη μου. Γιατί μετά από κάποια στιγμή που έκλαψε, σταμάτησε και συνέχισε με το παιχνίδι της.

Προσοχή λοιπόν, γιατί το κακό δεν αργεί να γίνει. Κι ευτυχώς που την γλυτώσαμε με μαυρισμένα δαχτυλάκια κι όχι με κάτι χειρότερο. Προσοχή, γιατί δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να βλέπεις ένα παιδί να πονάει, πόσο μάλλον όταν είναι δικό σου.