Όταν το μωρό σας αρχίζει τη ζωή του στη ΜΕΝΝ

Αυτή θα μπορούσε να είναι η δική μου ιστορία, η δική σου, ή οποιωνδήποτε γονιών που γέννησαν ένα προωράκι,και κατάφεραν σε λίγες μέρες να το πάρουν υγιές στο σπίτι. Στις 17 Νοεμβρίου γιορτάζεται η μέρα προωρότητας, έτσι μέχρι τότε θα αφιερώσω λίγα άρθρα στους μικρούς μαχητές.

Οι κόρες μας είναι τελικά το σπίτι αφού πέρασαν σχεδόν τέσσερις εβδομάδες στην Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών (ΜΕΝΝ) στο νοσοκομείο Wellington.

Τα δίδυμα γεννήθηκαν στις 34 εβδομάδες μετά από προεκλαμψία και σύνδρομο HELLP. Ήταν και οι δύο περίπου 2 κιλά όταν είχαν γεννηθεί και χρειάζονταν κάποια βοήθεια για να μεγαλώσουν, αλλά εκτός από μια πρόωρη εμφάνιση οι μικρούλες μας ήταν υγιείς.

Έχασα αρκετό αίμα κατά τη διάρκεια της γέννησης και χρειάστηκα δύο μεταγγίσεις αίματος, αλλά μετά από τρεις ημέρες αισθανόμουν ήδη πολύ καλύτερα και πήρα εξιτήριο από το νοσοκομείο. Ήταν ένα πολύ περίεργο συναίσθημα να πάω σπίτι και να αφήσω τα παιδιά μου στο νοσοκομείο. Ήξερα ότι ήμουν μητέρα, αλλά να κάθομαι στον καναπέ στο σπίτι, σαν τίποτα να μην είχε αλλάξει. Αισθανόμουν πολύ περίεργα.

Στην αρχή ένιωσα σαν να μην υπήρχαν πολλά που θα μπορούσαμε να κάνουμε γι ‘αυτά. Είναι δύσκολο, να μην μπορείς να αγγίξεις τα μωρά σου, να μην μπορείς να θηλάσεις και να τα αγκαλιάσεις. Τα πρόωρα μωρά χρειάζονται πολλή ξεκούραση και αν τα κρατάς πολύ ώρα μπορεί να επιβραδύνει την ανάπτυξή τους.

Όταν για πρώτη φτάσαμε στο ΜΕΝΝ τα αγαπημένα μας μικρα   ήταν στις θερμοκοιτίδες, και η θέα τους συνδεδεμένα με όλα τα είδη των συρμάτων και μηχανήματα που έκαναν μπιπ ήταν αρκετά συντριπτική.

Αλλά στις τρεις και μισή εβδομάδες που πέρασαν τα κορίτσια μας στο νοσοκομείο συνηθίσαμε στην καθημερινή ρουτίνα. Κάθε πρωί πηγαίναμε στο νοσοκομείο, χαιρετούσαμε τα κοιμισμένα αγγελούδια μας και βοηθούσαμε να τα φροντίσουν. Οι γονείς ενθαρρύνονται να μετρούν την θερμοκρασία, να αλλάζουν πάνες και να βοηθούν να τρέφονται μέσω ενός σωλήνα και ούτω καθεξής.

Σύντομα «αποφοίτησαν» από τις θερμοκοιτίδες και τοποθετήθηκαν σε θερμαινόμενες κούνιες και μετά από μια εβδομάδα περίπου που ήταν σε θέση να ρυθμίζουν τις θερμοκρασίες τους ,μετακόμισαν σε κανονικές βρεφικές κούνιες. Ήταν τόσο ωραίο να βλέπεις την πρόοδο τους και αυτό βοήθησε να κατανοήσουμε ότι ήταν απλώς θέμα χρόνου πριν να μπορούσαμε να τις πάρουμε στο σπίτι.

Αλλά να έχεις ένα παιδί στο νοσοκομείο δεν είναι ποτέ εύκολη υπόθεση. Πολλοί από τους γονείς που συναντήσαμε ειχαν πολύ δύσκολες στιγμές. Μερικά παιδιά έμειναν στη ΜΕΝΝ για περισσότερο από τρεις μήνες και ήταν πολύ άρρωστος ή χρειάζονταν χειρουργική επέμβαση.

Κάθε μέρα βλέπαμε νέες μαμάδες και μπαμπάδες να φθάνουν στη μονάδα σοκαρισμένοι. Ενώ εμείς γνωρίζαμε εδώ και μήνες ότι τα μωρά μας θα έπρεπε πιθανότατα να μείνουν τουλάχιστον λίγες ημέρες σε ΜΕΝΝ, οι περισσότερες πρόωρες γεννήσεις γίνονται χωρίς πολλή προειδοποίηση.

Υπάρχουν μερικοί αναγνωρίσιμοι παράγοντες που μπορούν να προκαλέσουν πρόωρο τοκετό αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις τα αίτια είναι απλά άγνωστα. Αντί να συνεχίσουν να εργάζονται ή να φροντίζουν τα μεγαλύτερα παιδιά αυτές οι γυναίκες βρίσκονται ξαφνικά στο νοσοκομείο με ένα πολύ πρόωρο μωρό.

Υπάρχουν, επίσης, τελειόμηνα βρέφη των οποίων η κατάσταση ή ασθένεια απαιτεί την εισαγωγή μετά τη γέννησή τους.

Σε σύγκριση με όλους εκείνους τους γονείς του που ήταν εκεί ήμασταν πολύ τυχεροί. Οι αγωνίστριες μας δεν ήταν άρρωστες, ήταν απλά μικροσκοπικές και χρειάζονταν λίγο χρόνο για να αναπτυχθούν και να μάθουν πώς να τρώνε σωστά πριν μπορέσουν να έρθουν στο σπίτι μαζί μας.

Υπάρχει τόσο πολλή αγάπη στην ΜΕΝΝ. Οι γονείς κάθονται κάθε μέρα, για μήνες δίπλα στα μωρά τους, απλά κρατώντας τα μικροσκοπικά δάχτυλά τους ή θέτοντας ένα χαλαρωτικό χέρι σώμα τους για να τα ηρεμήσουν τις πρώτες πρωινές ώρες, ενώ αυτά αγωνίζονταν στις θερμοκοιτίδες τους.

Οι νοσοκόμες στη ΜΕΝΝ κάνουν μια καταπληκτική δουλειά και είναι τόσο καλές. Έχουμε μάθει τόσα πολλά για το πώς να χειριζόμαστε τα μωρά μας και για τις ανάγκες τους και αισθανθήκαμε πολύ καλύτερα εξοπλισμένοι για να πάρουμε τα δίδυμα μας σπίτι και να τους φροντίσουμε μόνοι μας.

Το πιο σημαντικό βήμα στο δρόμο για το σπίτι, ήταν για τα κορίτσια να μάθουν να τρέφονται. Στις 34 εβδομάδες κύησης ήταν απλά πάρα πολύ μικρά για να θηλάσουν και έπρεπε να τροφοδοτούνται μέσω ενός ρινικού σωλήνα. Μετά από μια-δυο εβδομάδες ξεκινήσαμε τον θηλασμό και τελικά προσθέσαμε συμπληρώματα με μπιμπερό.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων έξι ημερών μας στη ΜΕΝΝ μείναμε όλοι μαζί σε δωμάτιο του νοσοκομείου. Στην αρχή τα δίδυμα έμειναν στο ειδικό δωμάτιο και τα ταίζαμε κάθε τέσσερις ώρες όλο το εικοσιτετράωρο.

Τις δύο τελευταίες νύχτες τα κορίτσια μας διανυκτέρευσαν μαζί μας στο μικρό δωμάτιο μας. Η πρώτη νύχτα πήγε καλά και κοιμηθήκαμε και αρκετά. Σκεφτήκαμε ότι η ανατροφή των παιδιών ήταν εύκολη υπόθεση! Αλλά κατά τη διάρκεια της δεύτερη νύχτα μάθαμε πως είναι πραγματικά να έχουμε ένα νέο μωρό στο σπίτι και που να μην κοιμάται για τέσσερις συνεχείς ώρες. Επιζήσαμε όμως, και την επόμενη μέρα ήμασταν έτοιμοι να πάμε επιτέλους στο σπίτι.

Οι 25 ημέρες στη ΜΕΝΝ δεν ήταν εύκολες. Είναι κουραστικό να περνάτε όλη την ημέρα από τις 7.30 το πρωί έως το βράδυ στο νοσοκομείο και είναι δύσκολο να γυρίζετε σε ένα άδειο σπίτι. Είχαμε, επίσης, μάθει ότι είναι συχνά πιο σημαντικό για εμάς να ξεκουραστούμε για μισή ώρα ή να καθίσουμε στον ήλιο αντί στο προσκέφαλο των μικροσκοπικών μωρών μας.

Γνωρίζουμε τα βρήκαμε πραγματικά εύκολα σε σύγκριση με τόσους άλλους γονείς που συναντήσαμε στην ΜΕΝΝ, αλλά αυτές οι 25 ημέρες μας έκαναν να ερωτευτούμε όλο και περισσότερο αυτά τα δύο αξιολάτρευτα μικροσκοπικά πλάσματα που έχουμε κάνει. Αυτό μας έκανε τόσο ευγνώμονες που έχουμε δύο πανέμορφα υγιή παιδιά.

Και τα δύο κορίτσια είναι τώρα στο σπίτι και οι άγρυπνες περιπέτειες μας σαν γονείς είναι έτοιμες να αρχίσουν.

Πηγή: http://www.essentialbaby.com.au