Ζητείται Ελπίς

Δεν ξέρω αν ότι γράψω θα έχει οποιοδήποτε νόημα. Σκέψεις που κάνουμε στις 3 το πρωί, χωρίς καλά καλά να κατανοήσουμε τι εχει γινει………

Όπως συνήθως κάποιος από τους τρεις με ξύπνησε, για τους συνηθισμένους λόγους…..μόνο που ψες το παρατράβηξε, γιατί επέμενε να μιλά για να με κρατήσει κοντά της. Φυσικά και έχασα τον ύπνο μου οπόταν στράφηκα στην «βοήθεια» του τάπλετ. Να διαβάσω κάτι μέχρι να αποκοιμηθώ.

Μα διαβάζοντας για μια τρομοκρατική επίθεση βοηθά καθόλου;

Δεν θα μιλήσω για τα θύματα της επίθεσης. Αθώοι άνθρωποι, που μέσα στην καθημερινότητα, για την τρέλλα που κουβαλούν οι οποιοιδήποτε έχασαν άδικα τη ζωή τους. Δεν θα μιλήσω για τη ζωή όλων, που μέχρι να ξεχάσουμε αυτή την επίθεση, θα κυκλοφορούμε με τον φόβο μέσα μας.

Το μυαλό μου πήγε στα αθώα θύματα που πνίγονται καθημερινά στο Αιγαίο. Άνθρωποι που ελπίζοντας σε μια καλύτερη ζωή για τους ίδιους και τα παιδιά τους, ρισκάρουν να την χάσουν.

Μ’   αυτούς τι θα γίνει; Αυτοί δεν θα πληρώσουν τελικά την τρέλλα των ομόθρησκων τους; Γι αυτούς δεν θα κλείσουν τελικά τα σύνορα, πριν καν καλά καλά ανοίξουν;

Θέλω να πιστεύω σε ένα ανώτερο Θεό. Τον δικό μας ή τον δικό τους. Ότι τελικά θα επικρατήσει η λογική, ότι επιτέλους θα ζήσουμε σε ένα ειρηνικό κόσμο, γιατί δυστυχώς εκτός από τον Θεό, δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε τίποτα άλλο. Γιατί αν ελπίζουμε στην λογική των κυβερνόντων, της οποιασδήποτε χώρας, τότε δεν έχουμε τίποτα άλλο να μας δικαιολογήσει, εκτός από την βλακεία μας.

Ας προσευχηθούμε λοιπόν για τις αθώες ψυχές που χάθηκαν, και που θα χαθούν μέχρι να γίνει κάποιο θαύμα.