Πώς να μεγαλώσω ατρόμητα παιδιά
Πόσο όμορφα και απλά τα λέει. Πράγματα που η κάθε μια μας θα ήθελε να πει. Πράγματα που μας προβληματίζουν ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, κι όμως αδυνατούμε να βρούμε τη λύση, γιατί η λύση είναι πολύ μακριά μας. Ίσως πάλι η λύση να είναι και στο χέρι μας, αν σαν μανάδες κατανοούσαμε τη δύναμη της θέσης μας, και μεγαλώναμε τα παιδιά μας για να υπάρξει ένας καλύτερος κόσμος.
Πώς να μεγαλώσω ατρόμητα παιδιά
Έχω περάσει τις τελευταίες ημέρες παλεύοντας να κατανοήσω το τι συμβαίνει στον κόσμο μας. Θεωρώ τον εαυτό μου ευφυή, μορφωμένο άνθρωπο, αλλά είμαι επίσης μια μητέρα τριών μικρών παιδιών. Πολλές από τις ειδήσεις μου ξεφεύγουν. Πολλά από αυτά είναι πολύ στενάχωρα για να σκεφτεί ή να γνωρίζει κανείς, γι ‘αυτό κρύβω το κεφάλι μου στην άμμο και προσπαθώ να επικεντρωθώ σε αυτό που είναι ακριβώς μπροστά μου.
Αλλά όταν μεγάλα γεγονότα συμβαίνουν, η σοβαρότητα της έλλειψης γνώσης μου, είναι εμφανής, και εγώ αγωνίζομαι για να καλύψω τη διαφορά. Έχω αφιερώσει πολύ χρόνο διαβάζοντας για την κρίση των προσφύγων της Συρίας και την τρομοκρατική κρίση και όλες τις άλλες κρίσεις. Είναι συντριπτικά: τα ζητήματα και τα προβλήματα και η θλίψη.
Δεν ξέρω τι να πω, όταν το θέμα έρχεται στην επιφάνεια σε συνομιλία γιατί είναι πολύ δύσκολο να βρεις τις λέξεις να το περιγράψεις. Σκέφτομαι τις μητέρες, ως επί το πλείστον. Τις μητέρες και τα παιδιά, επειδή είμαι μητέρα και δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να διασχίσει ολόκληρη την πολιτεία με τα παιδιά μου, πόσο μάλλον που διασχίζουν έναν ωκεανό ή να ζουν με συνεχή φόβο.
Τις σκέφτομαι όταν βάζω τα παιδιά μου να κοιμηθούν σε ζεστά, ασφαλή κρεββάτια το βράδυ. Τις σκέφτομαι όταν βάζω φαγητό στο τραπέζι. Τις σκέφτομαι όταν η δική μου ζωή μου φαίνεται δύσκολη.
Δεν ξέρω προς τα πού γέρνω για τα διχαστικά αυτά ζητήματα, γιατί δεν έχω καμία ιδέα για το τι πρέπει να γίνει για κάποιο από αυτό. Δεν μπορώ να προσποιηθώ ότι ξέρω πώς να κάνω τις δουλειές των υπευθύνων, διότι δεν υπάρχει σαφής απάντηση στα περισσότερα θέματα σε αυτόν τον κόσμο.
Είναι μεγαλύτερο από εμάς.
Οι άνθρωποι συνεχίζουν να λένε πράγματα όπως, «σε τι κόσμο θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας;» Σε ένα τρομερό κόσμο, πάντα ήταν τρομερός. Ο φόβος σε παραλύει όταν τον αφήσεις να σε διακατέχει. Μπορούμε όλοι να παρασυρθούμε μέσα σε μια ρουφήχτρα τρόμου, φοβούμενοι αυτά που δεν κατανοούμε.
Δεν θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν ζώντας μέσα στο φόβο. Θέλω τα παιδιά μου να είναι γενναία παιδιά που εξελίσσονται σε γενναίους ενήλικες. Θέλω να ζουν χωρίς διακοπή, πηγαίνοντας προς τους στόχους τους, ακόμα κι αν αυτοί είναι τρομακτικοί. Θέλω να ζούνε την κάθε μέρα με κέφι, γιατί δεν ξέρουμε τι μπορεί να φέρει το αύριο.
Θέλω τα παιδιά μου να μάθουν να αγαπούν τον κόσμο…..όλο τον κόσμο, όχι μόνο αυτούς που ζουν στη δική μας πλευρά της γραμμής που στεκόμαστε. Όχι μόνο αυτούς που έχουν τα ίδια πιστεύω. Όχι μόνο αυτούς που μοιάζουν σαν εμάς.
Όλο τον κόσμο.
Ζώντας άφοβα, αγαπώντας τους άλλους, υπερασπίζοντας αυτό που θεωρούν σωστό, ακόμη και αν δεν είναι δημοφιλές-αυτό είναι γενναιότητα. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να αλλάξω τον ρου της επικαιρότητας επειδή είναι πέρα από τον έλεγχό μου. Δεν μπορώ να αποτρέψω τα φοβερά πράγματα από το να συμβούν στους ανθρώπους που αγαπώ. Δεν μπορώ να κουνήσω το χέρι μου και να κάνω όλα τα απαίσια να εξαφανιστούν.
Αλλά μπορώ να μεγαλώσω τα παιδιά μου να αγαπούν τους ανθρώπους άφοβα, έντονα και γενναία .
Αυτό είναι το όπλο της μητρότητας.
