Όταν οι γονείς δεν μπορούν να πάρουν τα παιδιά από το σχολείο.

Δύο διαφορετικά γεγονότα, που έχουν να κάνουν με το σχολείο μας, μου έκαναν εντύπωση χτες.

Να διευκρινίσω ότι το σχολείο μας θεωρείται από τα «καλά» δημόσια σχολεία. Η διευθύντρια ένας εξαίρετος άνθρωπος.

Ίσως επειδή τώρα πήγαμε πρώτη τάξη, απλά σε μένα να έκαναν εντύπωση τα γεγονότα, ίσως να είμαι υπερβολική. Ότι και να είναι θα ήθελα τη γνώμη σας, να δω πως αντιμετωπίζονται τα διάφορα στα σχολεία.

Θα μιλήσω μόνο για το πρώτο περιστατικό. Σχολάσαμε στις 1.05 όπως όλα τα παιδιά φυσικά. Κάποια δουλειά είχα απέναντι από το σχολείο. Έμεινα εκεί μέχρι και τις 1.35. Όση ώρα ήμουν εκεί με το γιο μου, μπαινόβγαινε ένα παιδάκι της δευτέρας τάξης. Σε κάποια στιγμή μπήκε κι ένα μεγαλύτερο κοριτσάκι, του θύμωσε, και βγήκε. Από την αντίδραση του κυρίου στο συγκεκριμένο κατάστημα, (γνώριζε τον μικρό με το όνομα του), κατάλαβα ότι ο μικρός είναι «θαμώνας».

Ξέρω ότι οι εποχές είναι δύσκολες. Οι γονείς αναγκάζονται να δουλέψουν ώρες που δεν βοηθούν το να είσαι γονέας, και ίσως να μην υπάρχει και στο σπίτι κάποια βοήθεια. Αλλά το να βρίσκεται το παιδί σου στο απέναντι πεζοδρόμιο από το σχολείο, για μισή, μία ή και περισσότερες ώρες, δεν θεωρείται πια επικίνδυνο;

Ξέρω ότι όταν «εμείς» είμασταν παιδιά, τρέχαμε στους δρόμους, πηγαίναμε στα σπίτια φίλων για επίσκεψη, χωρίς να μας συνοδεύσει κανείς. Είναι όμως οι ίδιες οι εποχές;

Μήπως το υπουργείο δεν θα έπρεπε να μεριμνήσει; Τουλάχιστον τα παιδιά που δεν έχουν κάποιον να τα προσέξει, να υπάρχει ένας καλυμένος χώρος με κάποιο παιδονόμο μέχρι να μπορέσουν οι γονείς να τα παραλάβουν;

Ή μήπως χρειάζεται κάτι τέτοιο να το απαιτήσουν οι σύνδεσμοι γονέων, γιατί ίσως οι κύριοι στα υπουργεία, ζώντας πίσω από τα γραφεία τους, να μην αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα;