Το τέλος μιας….εποχής

Ξυπνήσαμε ετοιμαστήκαμε, κατέβασα τον μεγάλο στο δημοτικό, και γύρισα στο αυτοκίνητο.

Τα δίδυμα ήταν ενθουσιασμένα. Θα τα πήγαινα μαζί μου να δουν το νέο τους σχολείο. Το μόνο που δεν καταλάβαιναν ήταν το γιατί, ενώ θα γραφόντουσαν σήμερα…έπρεπε να περιμένουν μέχρι τον Σεπτέμβρη για να πάνε στο νέο τους σχολείο με τα όμορφα παιχνίδια. Φυσικά ούτε το γεγονός ότι πρέπει να κάνουν προδημοτική για δεύτερη χρονιά μπορούν να καταλάβουν, αλλά σκοπεύω να εξηγήσω ξανά και ξανά ότι λόγω ηλικίας πρέπει να επαναλάβουν την τάξη.

Μπήκαμε λοιπόν σε μια νέα εποχή, ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω. Δεν είμαστε πια μωράκια. Μιλάμε, απαντάμε, αντιμιλάμε. Έχουμε τη δική μας άποψη, τραγουδάμε και χορεύουμε όποτε μας κατέβει….απαιτούμε.

Πολύ τη φοβόμουν αυτή την ηλικία, όπως φοβάμαι και ότι δεν μου είναι γνωστό, όπως τα 8, τα 10, την εφηβεία. Χαιρόμουν πολύ τα άτσαλα βηματάκια, την προσπάθεια να αρθρώσουν σωστά, να ανακαλύψουν τον κόσμο γύρω τους.

Αλλά δεν περίμενα ποτέ ότι θα  απολάμβανα το ίδιο ίσως και περισσότερο, τώρα που αρχίζουν να μου παρουσιάζουν τον πραγματικό τους χαρακτήρα.

Κάποιες δυσκολίες δεν είναι ανάγκη να τις αντιμετωπίσουμε πλέον. Ξέρουμε ότι πονάνε εκεί, αν πονάνε, αν κάτι τα θυμώνει, δεν είναι ανάγκη να μαντέψουμε γιατί θα μας πουν το γιατί.

Είναι όμως ακόμα στη ηλικία, που όταν απαιτούν, όσο και να εξηγήσεις κάτι, δεν μπορούν να το κατανοήσουν. Αν και δύσκολο, είναι κάπως παρηγορητικό. Το γεγονός είναι απλά ένα σημάδι ότι ακόμα είναι μικρά. Ότι ακόμα μπορούμε να τα αγκαλιάσουμε και να τους δώσουμε ένα φιλί όταν πέσουν και χτυπήσουν, ή όταν κάτι τα έχει ενοχλήσει.

Σύντομα θα μπορούν να κάνουν πιο πολλά από μόνα τους. Σύντομα αν τολμήσουμε να πάμε για μια αγκαλιά κι ένα φιλί, θα μας διώξουν……Θα ντρέπονται για κάτι τέτοιο. Κι ας είμαι εγώ αυτή που προσπαθώ να φύγω χωρίς να δώσω φιλί στον 6χρονο μου το πρωί όταν τον αφήνω στο σχολείο, για να μην τον κοροιδέψουν οι φίλοι του.

Μπερδεμένα τα λέω….μπερδεμένα είναι και στο μυαλό μου. Μεγαλώνουν, κι όσο από την μια είναι κάτι που πολύ το θέλω, άλλο τόσο κάτι με κρατά πίσω. Να είμαι μόνη μου σ’ αυτό; Είμαι άραγε παράλογη;