Έριξε ένα ξέσπασμα. Εκείνη τον αγνόησε.
Το διάβασα, το απόλαυσα, γέλασα, και θυμήθηκα το σχόλιο μιας εκπαιδευτικού, που όταν η κόρη μου πήγε να κάνει σκηνή, κι εγώ αντίδρασα με περίπου τον ίδιο τρόπο, άκουσα…… « Αααααααα ετσι είναι, όταν έχεις να κάνεις με τρία παιδιά…….. αποκτηνώνεσαι» (που να βρω το κεφαλάκι που χτυπάει στον τοίχο; εδώ δεν είναι Facebook).
«Είδα μια γυναίκα που έβγαινε από το YMCA πρόσφατα με ένα μωρό δεμένο στο στήθος της. Είχε ένα δεύτερο, ελαφρώς μεγαλύτερο μωρό σε ένα καροτσάκι. Και κρατούσε ένα τρίχρονο από το χέρι εν ώρα ξεσπάσματος. Ήταν «μολυσμένη» με μικρά παιδιά. Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο παρά να κοιτάζω.
Διερωτήθηκα πως στην ευχή θα τα κατάφερναν μέχρι το αυτοκίνητο. Πως θα κατάφερνε να διασχίσει την μεγάλη άβυσσο από το τώρα μέχρι την ώρα του ύπνου.
Το τρίχρονο προσπαθούσε να κάνει σκηνή. Λέω “προσπαθούσε να κάνει σκηνή» επειδή είχε ξεσηκώσει πόλεμο εναντίον της μητέρας του, κι αυτή είχε αρνηθεί να συμμετάσχει. Με ένα σταθερό βηματισμό και ένα ανέκφραστο ύφος, εκείνη τον αγνόησε.
Ήταν η πιο εντυπωσιακή στιγμή ανατροφής παιδιών που έχω δει ποτέ. Αυτή η γυναίκα, την οποία φαντάζομαι να ζει σε ένα παπούτσι, θα πρέπει να διδάξει σεμινάριο
Το τρίχρονο έλεγε και ξανάλεγε «Είσαι τόσο κακιά μαζί μου». Προσπάθησα να θυμηθώ όλα όσα θα έλεγα στη θέση της , όταν είχα παιδιά σε αυτή την ηλικία, ώστε να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. «Είμαι κακιά;» Θα έλεγα «Εσύ είσαι αυτός που…..». Αλλά αυτή η μητέρα δεν είπε τίποτα. Και χωρίς να έχει κάποια αντίδραση, το παιδί πυροβολούσε με άσφαιρα πυρά.
Προσπάθησε μια νέα προσέγγιση. “Ξεπάγιασα. Δεν έχω καν τσέπες.” Στο οποίο η μητέρα του απάντησε ήρεμα , «Ω, αυτό είναι πάρα πολύ κακό. Θα πρέπει να είχες φέρει ένα σακάκι με τσέπες.» Δεν υπήρχε ίχνος σαρκασμού στη φωνή της. Το είπε αυτό με το ίδιο ύφος που θα χρησιμοποιούσε για να πει, «Νομίζω θα φορέσω το μπλε πουλόβερ μου σήμερα.» Ούτε ο κρύος καιρός δεν επρόκειτο να μετατραπεί σε ένα συναισθηματικά φορτισμένο θέμα.
Εδώ μπροστά μου ήταν ένα νέο γονικό υπαρξιακό ερώτημα: Αν ένα παιδί έχει ένα ξέσπασμα στο πάρκινγκ και η μητέρα του δεν αντιδρά, υπήρξε πράγματι ένα ξέσπασμα;
Ένα μικρό παιδί έχει περισσότερη δύναμη σε δημόσιο χώρο από ό, τι ένας ενήλικας. Τα μικρά παιδιά έχουν ένα τεράστιο πλεονέκτημα σε σχέση με τους υπόλοιπους από εμάς. Είναι δυνατά και δεν έχουν αυτο-συνείδηση. Είναι ένας θανατηφόρος συνδυασμός. Ένα ξέσπασμα ιδιοσυγκρασίας στο σπίτι μπορεί σιγά σιγά να κατευναστεί. Ένα ξέσπασμα ιδιοσυγκρασίας εν πτήση δεν μπορεί.
Για το λόγο αυτό, σκύβω το κεφάλι μου από σεβασμό, όταν συναντώ ένα δίχρονο σε ένα αεροπλάνο. Κανείς έξω από το πιλοτήριο δεν έχει περισσότερο έλεγχο για το πώς θα πάει αυτή η πτήση, από αυτό το όμορφο μικρό πλάσμα με το σακίδιο Hello Kitty. Χαμογελώ στους πανικοβλημένους γονείς για αλληλεγγύη. Προσπαθούν να μην έχουν οπτική επαφή, μια και βρισκονται σε δύσκολη θέση επειδή είμαστε έτοιμοι να μάθουμε τι είδους θηρίο είναι το παιδί τους. Προσεύχομαι να είναι οπλισμένοι με μαρκαδόρους, σνακ, και Benadryl.
Ένα παιδί που ρίχνει τον εαυτό του στο πάτωμα του διαδρόμου δημητριακών στο μπακάλικο εκθέτει τις χειρότερες ανασφάλειες μας στα μάτια των ξένων. Αυτά τα μάτια μπορεί στην πραγματικότητα να είναι συμπονετικά ή να διασκεδάζουν, αλλά σε αυτά βλέπουμε μόνο την επιβεβαίωση της αλήθειας που έχουμε υποψιαστεί σε όλο της το μήκος: Λίγο πολύ κάνουμε τα πάντα λάθος. Ήταν εντελώς απερίσκεπτο από αυτούς να μας αφήσουν να φύγουμε από το νοσοκομείο με το μωρό. Οι πιθανότητες είναι ότι το έχουμε ήδη καταστρέψει, γι ‘αυτό ίσως απλά να πρέπει να του δώσουμε τις καραμέλες.
Το κλειδί για την επιτυχία της ηρωίδας μας στον χώρο στάθμευσης είναι ότι ήταν αποφασιστικά ανέμελη. Γνώριζε ότι είχα σταματήσει για να παρακολουθήσω αυτή τη σκηνή. Αλλά με τον ίδιο τρόπο που δεν επρόκειτο να παραδώσει την εξουσία της στο τρίχρονο της, δεν επρόκειτο να την παραδώσει ούτε σε μένα. Αν θα μπορούσα να πάω πίσω στο χρόνο και να δώσω στη «νέα-μητέρα» μου κάποια ποιότητα, θα ήταν η ικανότητα να κρατήσω την εξουσία μου.
Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, το παιδί απείλησε, “Όταν θα φτάσουμε σπίτι θα πάω στο δωμάτιό μου!” Η μητέρα του απάντησε: «Νομίζω ότι είναι μια θαυμάσια ιδέα.”
Ρουά Ματ.»
