Γιατί οι γονείς που βοηθούν πάρα πολύ στα μαθήματα, κάνουν κακό – παρά καλό – στα παιδιά τους;
Οταν εμπλέκεστε υπερβολικά με την εκπαίδευση και τα μαθήματα του παιδιού σας, σίγουρα τα βοηθάτε να είναι πολύ καλοί μαθητές, αλλά υπάρχει μία λεπτή διαχωριστική γραμμή κάπου εκεί, που εάν την υπερβείτε θα τους κάνετε περισσότερο κακό, παρά καλό, υποστηρίζει μία νέα μελέτη.
Αυστραλοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι οι γονείς που έχουν μια ακραία προσέγγιση απέναντι στις σχολικές υποχρεώσεις του παιδιού τους και κάθονται από πάνω τους για να ολοκληρώσουν τις εργασίες τους, θα μπορούσαν μακροπρόθεσμα να υπονομεύσουν την ικανότητα των παιδιών τους να μάθουν από μόνα τους, αλλά και να βρουν το κίνητρο για να εκτελέσουν τη σχολική τους εργασία χωρίς βοήθεια.
“Είναι ανησυχητικό, καθώς αυτή η ολοένα και μεγαλύτερη συμμετοχή των γονέων στην σχολική ζωή του παιδιού, ιδιαίτερα στο γυμνάσιο, μπορεί να επηρεάσει σοβαρά την ικανότητα του παιδιού να αναλάβει από μόνο του την ευθύνη για τις εργασίες που έχει να ολοκληρώσει, αλλά και να κατανοήσει τις συνέπειες των πράξεών του», δήλωσε η κλινική ψυχολόγος Judith Locke από το Πανεπιστήμιο της Τεχνολογίας του Queensland (QUT). “Η ειρωνεία είναι ότι οι γονείς αυτοί επιτυγχάνουν μακροπρόθεσμα το αντίθετο αποτέλεσμα. Εχοντας ως στόχο την προώθηση της μελλοντικής ακαδημαϊκής επίδοσης των παιδιών τους, στην πραγματικότητα αυτό που κάνουν είναι να υπονομεύουν την εξέλιξή τους σε ανεξάρτητους και ανθεκτικούς φοιτητές”
Οι ερευνητές μελέτησαν 866 γονείς παιδιών από τρία διαφορετικά σχολεία, σε ένα online ερωτηματολόγιο, το οποίο περιείχε ερωτήσεις για τις πεποιθήσεις και τις συνήθειές τους, σχετικά με την ανατροφή και την εκπαίδευση των παιδιών τους, ενώ στη συνέχεια συνέκριναν τα αποτελέσματα με τις επιδόσεις και τους βαθμούς των παιδιών στο σχολείο.
Η μέτρηση των αποτελεσμάτων έγινε με βάση την Γονεϊκή Κλίμακα Locke (LPS), κι εκεί οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι γονείς με την υψηλότερη LPS βαθμολογία ήταν αυτοί που έτειναν να πάρουν περισσότερο οι ίδιοι την ευθύνη για την ολοκλήρωση των εργασιών και των μαθημάτων των παιδιών τους.
Ενα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο που προέκυψε, ήταν ότι οι γονείς με τις υψηλότερες LPS βαθμολογίες, απέδιδαν επίσης και στον δάσκαλο ή τον καθηγητή μεγαλύτερη ευθύνη για την μάθηση των παιδιών τους.
“Αυτοί οι γονείς φαίνεται ότι όχι μόνο βοηθούν οι ίδιοι περισσότερο τα παιδιά τους, αλλά περιμένουν και από τους δασκάλους του παιδιού τους να τα βοηθούν περισσότερο, ιδιαίτερα στο γυμνάσιο και αργότερα στο λύκειο», είπε η J.Locke. “H γονεϊκή βοήθεια στο σχολείο, θα πρέπει σταδιακά να μειώνεται καθώς το παιδί μεγαλώνει, ενώ η καθημερινή εμπλοκή των γονιών με τα μαθήματα ενός εφήβου, είναι εντελώς ακατάλληλη σε αναπτυξιακό επίπεδο”.
Η μελέτη QUT, που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα Journal of Psychologists and Counsellors in Schools, είναι η συνέχεια έρευνας που είχε γίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες και η οποία είχε αποδείξει ότι οι υπερπροστατευτικοί και υπερεμπλεκόμενοι γονείς μπορεί να γίνουν εξαιρετικά επιζήμιοι για τους Πανεπιστημιακούς φοιτητές.
“Μερικοί γονείς επιλέγουν εκείνοι τα μαθήματα που θα παρακολουθήσουν τα ενήλικα πλέον παιδιά τους, διορθώνουν ή τα βοηθούν να ολοκληρώσουν τις εργασίες τους, ενώ αναμένουν και από τους καθηγητές και λέκτορες να βάλουν υψηλές βαθμολογίες στα παιδιά τους», θα πει η καθηγήτρια J. Locke. “ Όταν οι γονείς παρεμβαίνουν κατ’αυτόν τον τρόπο και πιέζουν ακαδημαϊκά τα παιδιά τους έχει αποδειχθεί ότι στο τέλος, πολλοί ενήλικοι φοιτητες εγκατελείπουν τη μόρφωσή τους και στη συνέχεια πέφτουν σε κατάλθιψη, ενώ στην καλύτερη περίπτωση εμφανίζουν μειωμένη ικανοποίηση από τη ζωή.”
Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι χειάζεται περαιτέρω έρευνα, ώστε να φανεί εάν η υπερεμπλοκή των γονιών στα πρώτα χρόνια του σχολείου, μπορεί να προκαλέσει εξίσου αποσταθεροποιητικές επιπτώσεις στα παιδιά τους, αλλά ακόμα κι αυτή η πρώιμη έρευνα, δείχνει ότι οι υπερβολικά χρήσιμοι γονείς – που φυσικά θέλουν μόνο το καλύτερο για το παιδί τους – ίσως να πρέπει από τώρα να σκεφτούν το ενδεχόμενο να μειώσουν την πίεση προς το παιδί τους.
“Η γονεϊκή βοήθεια μπορεί να είναι εποικοδομητική, μόνο εάν στρέφεται στο να καθοδηγήσει το ενδιαφέρον των παιδιών να ολοκληρώνουν από μόνα τους τα μαθήματά τους», λέει η Locke, “και όχι να δίνουν οι γονείς στα παιδιά την σωστή απάντηση, ή να αναλαμβάνουν εκείνοι να ολοκληρώσουν τις εργασίες του σχολείου”.
