Αγαπητέ Μουσικέ Παραγωγέ,

Αγαπητέ Μουσικέ Παραγωγέ,

Είμαι μια μαμά, από αυτές τις πολύτεκνες, αν γνωρίζεις την λέξη. Γιατί ως λέξη μπορεί και να την γνωρίζεις.

Για μας τις μαμάδες, πολύτεκνες και μη, κάποιες ώρες είναι πολύτιμες. Πολύτιμες γιατί είναι οι στιγμές που μπορούμε να απολαύσουμε κάποια πράγματα που προ παιδιών θεωρούσαμε δεδομένα.

Μια από αυτές τις στιγμές λοιπόν είναι το ….μπάνιο. Μπορεί να διαρκέσει πέντε λεπτά, μπορει να διαρκέσει αν είμαστε τυχερές και δεκαπέντε. Είναι ο χρόνος κατά τον οποίο κλειδώνουμε την πόρτα, μένουμε μόνες, μακριά από οποιαδήποτε φωνή, κι αν κάποιος κλωτσάει την πόρτα κάνουμε ότι δεν ακούμε….τιιιιιιιιιιι ….δεν ακούωωωωωωωωωωωω…….

Κατά την διάρκεια αυτής της ιεροτελεστίας, εγώ τουλάχιστον έχω μαζί μου το τάπλετ, με τη μουσική στη διαπασών. (Βοηθάει να μην ακούς τις φωνές και τις κλωτσιές στην πόρτα). Απολαμβάνω εκείνη την ώρα τραγούδια ή διάφορα προγράμματα από τον αγαπημένο μου σταθμό.

Προχτές λοιπόν, αποφάσισα , μετά που κατάλαβα ότι ο Παντελίδης πέθανε, κι εγώ δεν ήξερα κανένα τραγούδι του, να αλλάξω σταθμό, μήπως γνωρίσω και κάποια τραγούδια από αυτά που θα άκουα, αν έβγαινα έξω πιο συχνά τα Σαββατόβραδα. Γιατί αν κάτι τέτοιο γινόταν, σίγουρα θα νόμιζα ότι κατέβηκα από τον Άρη. Να ακούσω τελοσπάντων κάτι εκτός από αυτό που ονομάζουν έντεχνο και ποιοτικό…..

Αγαπητέ Μουσικέ Παραγωγέ,

Δέκα λεπτά είχα όλα κι όλα, άκουσα ότι ούτε εσύ γνώριζες τον Παντελίδη. Άκουσα πολλά, μα πάρα πολλά. Άκουσα πράγματα τόσο ανούσια, που αν δεν σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να χαλάσω το τάπλετ, θα έβγαινα να αλλάξω σταθμό με βρεγμένα χέρια. Το μόνο που δεν άκουσα …..ήταν τραγούδι.

Σ’ ευχαριστώ μουσικέ παραγωγέ, που μου έδωσες να καταλάβω, ότι για να ακούω εδώ και δέκα χρόνια ένα σταθμό, είχα τους λόγους μου. Και προπάντων να σέβομαι τον δικό μου χρόνο, γιατί τα δέκα λεπτά δεν πρόκειται να τα έχω, παρά την επόμενη μέρα, και σε εκείνα τα δέκα λεπτά, θέλω να ακούσω τραγούδια και λόγια με ουσία.