Νοιώθεις μόνη μαμά;
Ψες, ήμουν στο κρεββάτι, έτοιμη για ύπνο, κάνοντας την άσχημη νυχτερινή μου συνήθεια, να ψάχνω το Facebook, όταν μου την βάρεσε. Έσφιξε την καρδιά μου και έκλεψε την ηρεμία μου. Ήταν κάτι τόσο απλό όσο μια φωτογραφία μερικών μαμάδων που κάνανε παρέα και τα παιχνιδιάρικα πειρακτικά σχόλια τους από κάτω. Αλλά μου την βάρεσε……….και πόνεσε. Ζήλεια. Πικρία. Θυμός. Και μετά αυτά τα συναισθήματα ξεθώριασαν, και το μόνο που απόμεινε ήταν η μοναξιά.
Νοιώθω μόνη.
Η μητρότητα είναι μοναχική.
Απλά είναι.
Ακόμα κι αν είσαι αρκετά τυχερή ώστε να έχεις μια ή δύο σταθερές φίλες, πόσο συχνά καταφέρνεις να περάσεις κάποιο χρόνο μαζί τους; Η ζωή γίνεται δύσκολη, τα μωρά χρειάζονται τον υπνάκο τους, τα παιδιά αρρωσταίνουν, έχουν πρόβες, προπονήσεις, οι σύζυγοι αργούν να γυρίσουν σπίτι από τη δουλειά, πράγματα συμβαίνουν, σχέδια αναβάλλονται, ξεχνάς να τα ξαναπρογραμματίσεις, και σε ποιανού το γήπεδο είναι η μπάλα αυτή τη φορά; Απλά είναι πολύ μα πολύ δύσκολο να έχεις φίλους σε αυτό το στάδιο της ζωής.
Κάποτε πηγαίνω στο σουπερμάρκετ και τριγυρίζω απλά για να έχω κάποια επαφή με κόσμο εκτός σπιτιού. Όταν είμαι έξω με τα αγόρια, και κοιτώ μακριά από το χάος για αρκετή ώρα μέχρι να δω κάποια άλλη μαμά να κάνει ακριβώς τα ίδια πράγματα που κάνω εγώ, θέλω να τρέξω κοντά της και να της πω: «Νοιώθεις μοναξιά; Θέλεις τα ίδια πράγματα που θέλω κι εγώ; Αγωνίζεσαι με τα ίδια πράγματα που αγωνίζομαι κι εγώ; Θα με επικρίνεις όταν αποτύχω; Που φοβάμαι; Που θέλω να τρέξω μακριά από τα παιδιά μου; Που ξεχνώ να φορέσω παπούτσια στον μεγάλο, και να βάλω καθαρή πάνα στον μικρό; Μπορούμε να γίνουμε φίλες; Σ’έχω κάνει να φρικάρεις; Δεν με ενδιαφέρει. ΚΡΑΤΗΣΕ ΜΕ.
Κάποτε απλά θέλω να έχω ένα μακρύ διάλογο με κάποιον άλλο εκτός από τον σύζυγο μου. Καποιον με «γυναικεία ανατομία». Κάποιον στο ίδιο στάδιο της ζωής με μένα. Κάποιον που με καταλαβαίνει. Αλλά δεν μπορώ να σταθώ σε αυτές τις σκέψεις. Η μοναξιά γεννά την ζήλια την πικρία τον θυμό, την λύπη και μετά την ενοχή, αϋπνία, ιδιοτροπία, ανυπομονησία, μνησικακίες, κατάθλιψη κλπ κλπ κλπ.
Μαμά, ξέρω ότι κι εσύ νοιώθεις μοναξιά. Είναι εντάξει. Απλά θυμήσου ότι αυτή είναι απλά μια εποχή, και είναι η πιο ιερή εποχή την οποία θα έχεις την τιμή να ζήσεις. Είναι η εποχή όπου τα παιδιά σου σε χρειάζονται και σε θέλουν, και απολαμβάνουν να είσαι γύρω τους. Είναι η εποχή όπου κολλάνε στα πόδια σου όταν προσπαθείς να φύγεις από το σπίτι χωρίς αυτά, και τρέχουν στην αγκαλια σου όταν γυρίσεις στο σπίτι, σαν να έλειπες για μια ζωή. Δεν θα σε αγαπήσουν, δεν θα σε χρειαστούν και δεν θα σε θέλουν ποτέ στη ζωή σου, όσο τώρα…όσο αυτή τη στιγμή.
Αυτή είναι η εποχή των λαθών, των εμετών, και της βρωμιάς. Είναι η εποχή των δεκάλεπτων ντους, μισοξυρισμένων ποδιών, και ενός ματιού με μακιγιάζ. Θα νοιώσεις μόνη. Και θα ζηλέψεις. Και ίσως μερικές φορές θα νοιώσεις άσχημα για τη ζωή σου, και θα ευχόσουν να ζούσες τη ζωή κάποιας άλλης. Θα απελπιστείς και θα θυμώσεις και θα θέλεις να αποδράσεις. Αυτή θα είναι η πιο δυσάρεστη, μη εκτιμωμένη στιγμή της ζωής σου, και μερικές φορές απλά εντελώς χάλια. Εντάξει. Αλλά ηρέμησε και μάθε ότι αυτή θα είναι η εποχή όπου θα κοιτάξεις πίσω με λαχτάρα. Μια μέρα θα αισθανθούμε ότι ευχαρίστως θα παρατούσαμε όλους τους φίλους στον κόσμο, για να είχαμε και πάλι τα μωρά μας και πάλι μικρά. Να μπορούσαμε να τα κρατούσαμε στα γόνατα, να τους διαβάζαμε ιστορίες, να πηγαίναμε για περιπέτειες και να τρώγαμε τηγανίτες σε κάθε γεύμα.
Όταν η μοναξιά φωλιάζει στην καρδιά σου, και ξεκινάς να νοιώθεις οίκτο για τον εαυτό σου, και ευχεσαι για κάτι διαφορετικό από αυτό που έχεις τώρα, γέμισε το κενό όπου βρισκόταν η κοινωνική σου ζωή με παιδικά γέλια και βραδιές ταινιών, και μαξιλαροπόλεμο και χαζά τραγούδια. Μην αφήσεις την προσωρινή μοναξιά να κλέψει αυτή την εποχή από τη ζωή σου.
Δεν λέω ότι η φιλία δεν είναι σημαντική. Προφανώς είναι, αλλιώς δεν θα νοιώθαμε την έλλειψη της τόσο πολύ. Δεν είμαστε φτιαγμένοι να ζήσουμε απομωνομένοι. Ειδικά οι γυναίκες, χρειάζονται τη φιλία. Μερικές φορές όμως η φιλία κάθεται στην πίσω θέση – και μπορούμε αυτό να το αφήσουμε να καταστρέψει τη μητρότητα ή να το αγκαλιάσουμε και να δώσουμε στους εαυτούς μας και στους φίλους μας μια περίοδο χάριτος.
Αν έχεις φίλους, κάνε ότι μπορείς για να περάσεις χρόνο μαζί τους όποτε σου το επιτρέπει η ζωή. Αλλά ίσως να είσαι στο ίδιο σημείο μαζί μου τώρα. Ίσως βρίσκεσαι σε μια νέα πόλη, και δεν γνωρίζεις κανένα, και τότε γνωρίζεις κόσμο αλλα ήδη εχουν τις ομάδες φίλων και τους κύκλους τους, κι εσύ νοιώθεις αταίριαστος. Είναι εύκολο να αποθαρρυνθείς και να νοιώσεις νικημένη. Είναι εύκολο να κολλήσεις στον υπολογιστή και στους ιντερνετικούς σου φίλους. Μην! Βρες ένα γκρουπ με μαμάδες, μια συνάντηση, ένα πάρκο όπου συχνά πηγαίνουν μαμάδες. Βγες από την ζώνη άνεσης σου, ζήτησε αριθμούς τηλεφώνων και βάλε σκοπό να κάνεις φιλίες. Μερικές φορές θα αποτύχεις. Ίσως και όχι. Η νέα σου καλή φίλη ίσως να κάθεται απέναντι σου στο γήπεδο, και να νοιώθει ακριβώς όπως κι εσύ. Μην πείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι η μόνη στον κόσμο που δεν έχει φίλους. (πραγματικά χρειάζομαι να εξασκηθώ σ’ αυτά που κηρύττω)
Το θέμα είναι, μην αφήσεις τη μοναξιά να κλέψει αυτή την εποχή από σένα. Είναι πολύτιμη και είναι όμορφη και πάρα πολύ σύντομα θα έχει τελειώσει.
