Μέσα από τα μάτια μιας δασκάλας

Σήμερα γράφω για τα “δικά” μου παιδάκια.. Τα παιδάκια που έχω την τιμή να είμαι δασκάλα τους, τα παιδάκια που είχα την τιμή να είμαι και παρόλα αυτά εξακολουθούν να με αποκαλούν έτσι, έστω κι αν έχει περάσει καιρός από τότε..

Δεν ξέρω αν πληρώ όλα αυτά που κάνουν έναν εκπαιδευτικό απόλυτα “σωστό”..

Ξέρω όμως ότι η ηλικία των 3-4 είναι η ηλικία που χτίζεις και πλάθεις χαρακτήρες…

Ανεξάρτητα από το πόση αγάπη παίρνουν από το σπίτι, τι συνθήκες βιώνουν ή πόση σημασία παίρνουν, εγώ επιθυμώ η γενιά που εγώ μεγαλώνω να είναι Άνθρωποι…γιατί στις μέρες μας εκλήπουν.

Μας έμαθαν ότι δεν πρέπει να είμαστε τόσο συναισθηματικοί.. Από πότε το να εκφράζεσαι με δάκρυα, χαμόγελα, αγκαλιές και φιλιά είναι κακό;

Χαίρομαι που εγώ βλέπω τα “δικά” μου παιδιά να μεγαλώνουν έτσι..

Να σε βλέπουν στις χειρότερες σου μέρες ή να είσαι στις μαύρες σου και να σου λένε πόσο πολύ σε αγαπούν ή πόσο όμορφη είσαι ή τι καινούργιο άρωμα έχεις φορέσει..

Το να θέλουν απλά να τα σφίξεις στην αγκαλιά σου χωρίς κάποιο λόγο… Τα παιδιά μόνο με αγάπη μαθαίνουν..

Έχω κουραστεί τόσο με όλα αυτά που βλέπω γύρω μου… Το θεμα είναι πως όλοι παραπονιόμαστε για τους άλλους… απλά δεν έχουμε διδαχθεί ότι απλά όλα γυρνάνε πισω σε μας..

Δώσε αγάπη και θα πάρεις αγάπη. Κι αν δεν πάρεις δεν χάλασε ο κόσμος.. Όλα γυρνάνε σε σένα κάποια στιγμή…

Κι εγώ αν νιώθω για ένα πράγμα ευλογημένη και περήφανη είναι γι αυτό που βλέπω στα μάτια αυτών των παιδιών.. την αγάπη…

Η δασκάλα σας

Μύρια Πολυδώρου- Νηπιαγωγός/εκπαιδευτικός