Αληθινές ιστορίες-1
Ήμουν πάντα μαχητής. Τώρα μπορείτε να σβήσετε τη λέξη μαχητής, και να βάλετε στη θέση της τη λέξη πεισματάρα, ξεροκέφαλη, ή ότι άλλο νομίζετε, αφου φυσικά με έχετε γνωρίσει πρώτα.
Πάλεψα με το γνωστό θηρίο για πάρα πολλά χρόνια. Αυτό ντε, που έχει γίνει της μόδας τον τελευταίο καιρό. Εγώ από χρόοοοοοοοονια το γνώριζα.Πως ονομάζεται; Υπογονιμότητα!!!! (τώρα να πω ότι γκουγκλαρα τη λέξη γιατί την ξέχασα θα με πιστέψετε ή θα σκεφτείτε ότι άρχισα να παλεύω με ένα νέο θηρίο…..αλλά τέλοσπάντων).
Στα 12 ξεκίνησε η δυσμηνόρροια, στα 23 οι εγχειρήσεις. Δεν υπήρχε και τότε η λαπαροσκόπηση, έτσι καταδικάστηκα σε απανωτές εγχειρήσεις αργότερα, μια και έγινε το πρώτο κακό. Και μετά από κάθε εγχείρηση άκουα το γνωστό από τον ενίοτε γιατρό: «Καιρός να αρχίσεις προσπάθειες για να κάνεις ένα παιδί. Μην αφήσεις να περάσει καιρός. Θα επανέλθει το πρόβλημα σου.»
Το σκέφτηκα, να βρω αυτό το αυτοκίνητο που του φόρτωναν τα μεγάφωνα πριν από κάτι όχι και τόσο ποιοτικές θεατρικές παραστάσεις, κι αντί να διαφημίσουν τη θεατρική παράσταση, να φωνάξουν για να μου βρουν τον «καλό γαμπρό». Δεν το βρήκα πολύ καλή ιδέα.
Δεν έτυχε κι όλας να υπάρχει κάποια σχέση μετά από κάποια επέμβαση, και δεν βρέθηκε και κάποιος γιατρός να προτείνει ξένο σπέρμα. Δηλαδή μόνο που θα έβλεπα το βλέμμα στο πρόσωπο της μάνας μου μετά από μια τέτοια πρόταση, θα άξιζε τον κόπο.
Τα χρόνια πέρασαν, κι έγινε το γνωστό…αυτό καλέ που συνομοτεί το σύμπαν, και βρέθηκε το έταιρον ήμιση, και βρέθηκε ο καλός γιατρός κι όλα έγιναν στην ώρα τους.
Το πολέμησα το θηρίο. Και ήταν ένας άνισος αγώνας. Δεν τα έβαζα όμως κάτω. Έδινα την μάχη μου, έπεφτα, σηκωνόμουν και ξεκινούσα την επόμενη. Δεν είχα και την πολυτέλεια λόγω ηλικίας να αφήσω κάποιο διάστημα να περάσει.
Τσιγάρο, 12ήμερη αναμονή, αρνητικό, τσιγάρο.
Όχι πως θα περίμενα να περάσουν οι δώδεκα μέρες. Μπα. Από την 7η κι όλας αγόραζα τα τεστ φαρμακείου. Στην 8η μόλις περνούσε το ενάμιση λεπτό κοίταζα…..ροζ η μία γραμμή….μααααα μήπως αχνοφαίνεται μια δεύτερη; Ήθελα να το πιστεύω. Μέχρι το βράδυ έκανα το δεύτερο τεστ. Μα πάλι αχνοφαίνεται μια δεύτερη γραμμή. Κάτι σε ….σκούρο άσπρο….δεν ήταν καν γκρι…αλλά εγώ επέμενα. Την 9η αγορά νέου τεστ. Το «σκούρο άσπρο» έγινε ελαφρύ γκρι/μωβ.
Πήγα κουνιστή και λυγιστή στο χημείο. Και ήμουν και τόσο σίγουρη, που αντί να περιμένω να πάρω τα αποτελέσματα, είχα φτάσει κι όλας στο γιατρό. Καθόμουν στο προχώλ και περίμενα το τηλεφώνημα που θα μου ανακοίνωνε αν ήταν θετικό ή αρνητικό το αποτέλεσμα.
Η κοπέλλα από το χημείο, που με είχε πια γνωρίσει από τις πολλές επισκέψεις μου εκεί, φώναζε από τη χαρά της. 108. Τις σκηνές που εξελίχτηκαν μάλλον θα μπορείτε να τις φανταστείτε.
Επτάμιση μήνες αργότερα, στον υπολογιστή, να συμβουλεύομαι τις φίλες-μαμάδες από το forum στο οποίο ήμουνα μέλος. Όχι καλέ, απλές συσπάσεις είναι, μην βιάζεσαι. Ηρέμησε και θα περάσουν. Υπομονή. Αυτά μου γράφανε. Αλλά ο γιος μου, το ίδιο βιαστικός με την μάνα του γεννήθηκε στα 2,200 και τις 36 βδομάδες.
Όπως 15 χρόνια πριν, περπατησα ξυπόλυτη στον διάδρομο με τα αναμένα κάρβουνα, και πέρασα απέναντι, είχα περάσει απέναντι. Στάθηκα στην αρχή, δεν κοίταξα τα κάρβουνα, αλλά απέναντι τον στόχο. Περπάτησα κι έφτασα.
Νίκησα το θηρίο, ήμουν πλέον μάνα.
