Περί συγκίνησης ο λόγος

Θυμάμαι σε σχολικές εκδηλώσεις, πόσο άβολα ένιωθα όταν έβλεπα τη μητέρα μου να συγκινείται…σκεφτόμουν, πωπωωω, ρεζίλι θα με κάνει με τα κλάματα, τις φωτογραφίες κλπ. Σιγά τι έγινε πως κάνει έτσι; Και φυσικά σκεφτόμουν, αλλά και αργότερα δήλωνα με πλήρη πεποίθηση: « δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω εγώ έτσι, τι υπερβολές είναι αυτές». Βλέποντας τέτοιες αντιδράσεις πάντα το θεωρούσα υπερβολικό, οκ μια γιορτούλα, ένα τραγούδι, μια θεατρική παράσταση…πως κάνουν έτσι. Έχει όμως κι ο καιρός γυρίσματα, και φτάνει η στιγμή που πρέπει να πάω εγώ πλέον σε σχολική γιορτή.

Γιορτή σχολείων λοιπόν και πρώτη συμμετοχή του γιου μου σε θεατρική παρασταση. Και ξαφνικά νιώθω πως πρέπει να κόψω την κριτική αυτού του τύπου… ξαφνικά γίνονται όλα διαφορετικά όταν είσαι στο ρόλο της μαμάς. Έτοιμη η φωτογραφική; Φορτίσαμε την μπαταρία; Που είναι το πρόγραμμα; Μην το τσαλακώσουμε να το κρατήσουμε, να γίνει κολάζ με τις φωτογραφίες. Και την ίδια ώρα που τα λέω αυτά νιώθω σαν να ακούω το κακό αγγελάκι από τα καρτούν που ψυθιρίζει «κοροϊδευες κάποτε εεε;». Αγνοώ το στριμμένο αγγελάκι, και προχωράω πάνω κάτω στην αίθουσα ψάχνοντας να βρω την κατάλληλη θέση για καλή απρόσκοπτη θέα στη σκηνή που θα μου δίνει και τη δυνατότητα να τραβήξω καλές φωτογραφίες. Το στριμμένο αγγελάκι έχει αποφασίσει να με εκδικηθεί για όλα τα χρόνια που γέλαγα και μου υπενθυμίζει, «μήπως τώρα κάνεις τα ίδια; Τι έγινε δεν είναι υπερβολές αυτά;».

Προχωράω και καταλήγω πως η καλύτερη θέση για να κάτσω είναι σε κάτι σκαλοπάτια της αίθουσας που είναι απέναντι περίπου από το κέντρο της σκηνής (ναι, ναι, σε σκαλοπάτι, αφού αυτό είχε την καλύτερη δυνατή θέα). Κι ενώ έχω βολευτεί, και παρακολουθώ το έργο, ξαφνικά όταν βγαίνει ο γιος μου στη σκηνή, πριν καν καταλάβω το πότε πρόφτασα, πετάγομαι και σέρνομαι ακόμη πιο μπροστά πλάι στα πρώτα καθίσματα και καθισμένη στα γόνατα εν ρόλω παπαράτσι, βγάζω φωτογραφίες. Εκεί πια ακούω το αγγελάκι να ξεκαρδίζεται στα γέλια με το όλο θέαμα.

Πόσο αλλάζει η οπτική όταν αλλάζουν οι ρόλοι. Θυμάμαι τη γιαγιά μου να λέει μια παροιμία : «εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ‘ρθεις». Σοφή παροιμία όπως και τόσες άλλες. Αυτό σκέφτομαι από χθες.

Της Φανής Παναγιωτοπούλου