Ένα γράμμα στον πατέρα που με εγκατέλειψε
Και οι δύο ξέρουμε ότι δεν αναμένεις μια κάρτα ή ένα δώρο φέτος την Ημέρα του Πατέρα, γιατί ας το παραδεχτούμε δεν το αξίζεις …
Αγαπητέ μπαμπά, ή ακριβέστερα, προς τον «άνθρωπο που έκανε δυνατή την ύπαρξή μου».
Τα τελευταία δύο χρόνια έχω καταφέρει να περάσει η Ημέρα του Πατέρα, χωρίς να σε σκεφτώ καθόλου, αλλά φέτος τα πράγματα είναι διαφορετικά. Φέτος φαίνεται ότι είσαι το μοναδικό πράγμα που μπορώ να σκεφτώ, η ίδια απλή ερώτηση επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά στο μυαλό μου: Ξέρω ότι εσύ και η μαμά τραβήξατε χωριστούς δρόμους (δική σου απώλεια , γιατί αυτή είναι μια καταπληκτική γυναίκα), αλλά γιατί έγινε το τέλος της σχέσης σας αιτία να γίνει και το τέλος της δικής μας;
Για μήνες μετά έφυγες έμενα ξύπνια μέχρι αργά πιστεύοντας ότι θα γύριζες πίσω. Προσευχόμουν ότι θα έπαιζες την «κυρία Doubtfire” για εμάς. Είχε έρθει μια φορά στο σπίτι μια ηλικιωμένη γυναίκα και ήμουν πεπεισμένη ότι ήσουν εσύ, ακόμη θύμωσα με τη μαμά γιατί δεν με πίστευε. Αλλά φυσικά είχε δίκιο, δεν ήσουν εσύ. Τότε κατάλαβα πραγματικά ότι δεν θα γύριζες πίσω, κι αυτή ήταν η πρώτη φορά που ράγισε η καρδιά μου, σε περίπτωση που αναρωτιέσαι.
Είχα πάντα την ελπίδα ότι θα έμπαινες από την πόρτα και τα πάντα θα ήταν ξανά φυσιολογικά, έστω κι αν δεν με είχες «εγκαταλείψει » ποτέ. Τηλεφωνούσες κάθε τόσο, σας έστελλες κάρτες γενεθλίων και ακόμα τύχαινε να σε δω μερικές φορές, αλλά δεν ήσουν ποτέ εκεί. Δεν ήσουν ποτέ ο ήρωας μου, ποτέ δεν μου είπες ότι ήμουν όμορφη, ποτέ δεν με προειδοποίησες για σχέσεις –σκ*τά, (και πίστεψε με χρειαζόμουν την προειδοποίηση σου). Δεν ήμουν ποτέ το κοριτσάκι σου.
Ήμουν σε ένα γάμο πρόσφατα και είδα έναν πατέρα και την κόρη να χορεύουν, και ράγισε την καρδιά μου μπαμπά. Ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα πραγματικά να ζηλεύω κάποιον που έχει πατέρα. Ένα πατέρα που σαφώς αγαπούσε, ένα πατέρας που ήταν ο ήρωας της, και εκείνη τη στιγμή λαχταρούσα μια σχέση μαζί σου, και ράγισε η καρδιά μου να ξέρω ότι ποτέ δεν θα ζούσα κάτι τόσο ιδιαίτερο όπως ένα χορό ενός πατέρα μαζί με την κόρη του.
Λόγω των δικών σου επιλογών, δεν θα ζήσω ποτέ αυτές τις στιγμές μαζί σου.
Να σ’ άκουγα να λες «αυτό είναι το κορίτσι μου” όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο θα σήμαινε τα πάντα. Αυτό μπορεί να ακούγεται ανόητο, αλλά Θυμάμαι όταν αγόρασα το πρώτο μου αυτοκίνητο, και δεν ήθελα τίποτα περισσότερο από το να έχεις έρθει για την αγορά του αυτοκινήτου μαζί μου, γιατί ξέρω πόσο πολύ αγαπάς τα αυτοκίνητα. Αλλά δεν ήσουν εκεί, έτσι έπρεπε να πληρώσω έναν μηχανικό για να έρθει μαζί μου. Ναι αυτό έγινε μπαμπά, πλήρωσα έναν άνθρωπο για να κάνει ό, τι θα έπρεπε να θέλεις εσύ να κάνεις δωρεάν.
Πως μπόρεσες να φύγεις γνωρίζοντας ότι ποτέ δεν θα με παρέδιδες στα σκαλιά της εκκλησίας. Πέρασε ποτέ από το μυαλό σου. Πέρασε ποτέ από το μυαλό σου ότι θα σε χρειαζόμουν. Και σε χρειαζόμουν τόσο πολύ.
Αλλά το πιο τρελό πράγμα είναι, ακόμα κι αν με έχεις πονέσει περισσότερο από ό, τι θα μάθεις ποτέ, δεν θέλω τίποτα περισσότερο από το να σε έχω στη ζωή μου. Θέλω να είμαι σε θέση να τρέξω στην αγκαλιά σου, θέλω να ξέρω ότι όταν πέφτω θα είσαι εκεί για να με σώσεις. Θέλω να ξέρω ότι μ ‘αγαπάς, γιατί ειλικρινά δεν αισθάνομαι ότι αυτό συμβαίνει. Πώς μπορείς να μ ‘αγαπάς και να με αφήνεις; Πώς μπορείς να μ ‘αγαπάς, όταν δεν ξέρεις τίποτα για μένα;
Ότι η 8χρονη που προσευχόταν και έκλαιγε για να γυρίσεις στο σπίτι, δεν υπάρχει πια. Έγινε μια έφηβη που σε μίσησε, και μετά μια νεαρή ενήλικας που μισούσε τους άντρες και δεν περίμενε τίποτα περισσότερο από πόνο και απογοήτευση από αυτούς, γιατί αυτό το πράγμα της έδειξες.
Πήρε πάρα πολύ χρόνο, αλλά η 25χρονη γυναίκα που μπορείς να δεις σήμερα, δεν είναι πια γεμάτη από μίσος, αλλά από ελπίδα. Μετά από τον τόσο πόνο και απογοήτευση, αυτό ήταν το ένα πράγμα που μου πρόσφερες πατέρα. Μια ελπίδα που τολμά να πιστεύει ότι τα πάντα είναι πιθανά, η πιθανότητα μιας σχέσης πατέρα-κόρης, και της δύναμης μιας επιστολής…..
Με αγάπη
Η γεμάτη με ελπίδα κόρη σου
