Πως θα βγάλουμε το καλοκαίρι

Ξεκίνησα από τώρα να σκέφτομαι τι θα γίνει και πως θα βγάλουμε το καλοκαίρι.

Για πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια θα έχω και τα τρία παιδια στο σπίτι για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.

Τα ιδιωτικά νηπιαγωγεία συνήθως κλείνουν στο τέλος Ιουλίου, αν και υπάρχουν και ορισμένα τα οποία συνεχίζουν ακόμα και την πρώτη βδομάδα του Αυγούστου. Τα δημόσια σχολεία όμως κλείνουν κάποια στιγμή τον Ιούνιο και δεν ξανανοίγουν τις πόρτες τουλάχιστον αν δεν περάσουν οι δέκα πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη.

Πως περνάει λοιπόν ολόκληρο καλοκαίρι, τρεις ολόκληροι μήνες, όμορφα, ήρεμα και επικοδομητικά; Πως φτάνουμε τις 11 του Σεπτέμβρη χωρίς να έχουμε σπάσει ο ένας τα νεύρα του άλλου;

Κακά τα ψέμματα, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Όταν αφήσεις τρία παιδιά μέσα στους ίδιους 4 τοίχους για δύο ώρες, σίγουρα θα τσακωθούν και θα φιλέψουν γύρω στις 586 φορές.

Και παρά να ξεκινήσω το ψάξιμο στο google, είπα να θυμηθώ τα δικά μου. Τι έκανα εγώ που περνούσα και μόνη μου το καλοκαίρι στο σπίτι.

Φυσικά θα μου πείτε, ήταν άλλες εποχές. Δεν υπήρχαν τόσα πολλά αυτοκίνητα, δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί κίνδυνοι. Αξίζει όμως να τα θυμηθώ, και ίσως καταφέρω να πάρω κάποιες ιδέες που θα βοηθήσουν τα δικά μου παιδιά.

• Φύτευα και περιποιόμουν τα οποιαδήποτε φυτά μου. Με τη βοήθεια της γιαγιάς πάντα, αλλά θυμάμαι μέχρι καρότα να ξεριζώνω. Μην φανταστείτε καρότα σε κανονικά μεγέθη. Σιγά που θα τα άφηνα να μεγαλώσουν.
• Δεν άφηνα άγριο γάτο στην περιοχή. Όσες γάτες γεννούσαν, έτρεχα πίσω από τα γατάκια, και σιγά σιγά τα ημέρευα. Τα χέρια και τα πόδια μου ήταν αιωνίως γεμάτα γρατσουνιές, και οι γάτες είχαν πάντα ένα πιάτο φαί.
• Ημέρευα κότες, ή προσπαθούσα τουλάχιστον. Όταν μου αγόρασαν κότες (έτσι ήθελα να πιστεύω), έτρεχα πίσω τους, μέχρι να τις πιάσω, τις κρατούσα και τις χάιδευα. Φυσικά τις τάιζα, τις πότιζα, και καθόμουν με τις ώρες να παρακολουθώ και να περιμένω να γεννήσουν το αυγό τους, ώστε να το αρπάξω και να τρέξω στη γιαγιά. Αυτός ήταν και ο πραγματικός ρόλος των φίλων μου των κοτούλων. Με έμαθαν να τρώγω αυγά.
• Όταν είχα παρέα, κρεμμούσαμε σεντόνια στην αυλή, και το παίζαμε ηθοποιοί. Ηθοποιοί χωρίς κοινό μεν, αλλά την παράσταση την δίναμε. Μπορεί να ήταν κυπριώτικο σκέτς, μπορούσε να ήταν ότι περνούσε από το μυαλό μας. Μπορεί και να μην υπήρχε κανένα αποτέλεσμα. Ο χρόνος όμως κυλούσε ευχάριστα.
• Έμαθα ποδήλατο, οδηγώντας πάνω κάτω στο πεζοδρόμιο (τώρα θα πρέπει να περιοριστούμε στην αυλή του σπιτιού ή στο πιο κάτω πάρκο).
• Έραβα ρούχα για τις κούκλες μου
• Έμαθα να πλέκω
• Έφτιαχνα κέικ, έχοντας απλά μια βοήθεια από τη γιαγιά με τον φούρνο.
• Όταν είχαμε παρέα, «βαφτίζαμε» το γκαράζ διαστημόπλοιο, και παίζαμε «Χαμένοι στο διάστημα» (σειρά της τότε εποχής)
• Παίζαμε μήλο ή γερμανικό ή σκατούλικα
• Σκαρφαλώναμε στα κυπαρίσσια του πιο κάτω δρόμου (ναι θα πάθαινα υστερία αν έβλεπα τα παιδιά μου να σκαρφαλώνουν τόσο ψηλά)
• Κι ένα τελευταίο που μου θύμησε ένας ιντερνετικός φίλος, εφτιαχνα «κέικ» από λάσπη, μέχρι λασποσαλάτα θυμαμαι να έφτιαξα (ευτυχώς η γιαγιά μου δεν γύρεψε τις ντομάτες της)

Αυτά σίγουρα δεν θα μπορέσουν να μας κρατήσουν για ένα ολόκληρο καλοκαίρι, αλλά φαντάζομαι ότι με τη βοήθεια της μπάλας μια και είναι τρεις, τη βοήθεια της τηλεόρασης, και φυσικά του αναγκαίου πλέον κακού, (ξέρετε όλοι ότι αναφέρομαι στο διαδίκτυο), κάπως θα την βγάλουμε.

Εσείς πως περνούσατε τα καλοκαίρια σας, και τι θα μπορούσε να βοηθήσει τώρα τα παιδιά μας;

Φρύνη-Joyfulkid

Image Pixabay