Ο γιός μου και τα …..εστιατόρια

Μόλις γυρίσαμε από το καθιερωμένο τραπέζι για τον 15αύγουστο. Εδώ… στην πόλη. Μόνο που ακούω για την κίνηση που είχαν οι δρόμοι για το βουνό, μου είναι αρκετό για να χαρώ με την επιλογή μου να μην πάω κάπου.

Και σήμερα μια και το ‘χει η μέρα δε θα μιλήσω για προβλήματα, και δεν θα δώσω συμβουλές. Δεν θα ψάξω για νόστιμες συνταγές που θα πείσουν τον μικρότερο μου γιο να φάει έστω και δύο μπουκιές.

Θα σας πω για το μάθημα που μου έκανε χτες ο μεγάλος, που σε λίγους μήνες θα κλείσει τα 6, και τον Σεμπτέβρη θα πάει δημοτικό.

Γι αυτό ακούστε καλά οι γονείς, κι εσείς οι κύριοι εστιάτορες εκεί έξω, ίσως μάθετε κάτι όπως έμαθα κι εγώ.

Μετά από αρκετά χρόνια που κλειστήκαμε στο σπίτι, αρχίσαμε δειλά δειλά να κυκλοφορούμε, επιλέγοντας όμως εστιατόρια που έχουν και κάποια παιχνίδια για να ασχοληθούν τα μικρά, ή απλά παιχνιδότοπους που έχουν καλή κουζίνα.

Σκέφτηκα λοιπόν να τον ρωτήσω, να δω κατά πόσο είναι έτοιμος για το επόμενο βήμα, πως θα του φαινόταν να πάμε σε κάποιο εστιατόριο για «μεγάλους». Ένα εστιατόριο χωρίς παιχνίδια, χωρίς διαμορφωμένο χώρο για παιδιά. Που θα πάμε να καθίσουμε για φαγητό, για κουβέντα, και τέλος.

Η απάντηση ήταν η εξής. «Εγώ μαμά είμαι παιδάκι. Έχω ανάγκη να παίξω. Το παιχνίδι το χρειάζομαι. Αν ήταν να πάμε σε κάποιο εστιατόριο, και να πρέπει να καθίσουμε όπως καθόμαστε στο σχολείο, να φάμε, και να περιμένουμε όλους να τελειώσουν για να πάμε πίσω στην τάξη, τότε καλύτερα ας πήγαινα σχολείο και όχι εστιατόριο.»

Το νόημα το ΄πιασα. Θα ξαναρωτήσω μετά από δύο χρόνια τουλάχιστον. Προς το παρών θα εξακολουθήσω να ψάχνω για εστιατόρια με παιχνιδότοπους, κι εσείς κύριοι εστιάτορες αν δεν σας πήρα χαμπάρι, με ενημερώνετε με ένα μηνυματάκι στο Facebook.

Και χρόνια πολλά σε όλους!!!