Καβγάδες στο ζευγάρι με αφορμή το παιδί: Πώς να βρίσκετε λύσεις
Η ειλικρινής επιθυμία μας να μην πληγώσουμε το σύντροφό μας μπορεί να μας ωθήσει να κρύψουμε τα συναισθήματά μας και να τροποποιήσουμε τη συμπεριφορά μας. Παρόλο που αυτές οι συγκινητικές πράξεις προστατεύουν βραχυπρόθεσμα το σύντροφό μας και διαφυλάσσουν την ηρεμία στη σχέση μας, αν συνεχιστούν σε μεγάλο βαθμό, μπορεί να μας προκαλέσουν απέχθεια για το σύντροφό μας, η οποία, τι ειρωνεία, θα προκαλέσει περισσότερη ένταση στη σχέση μας απ’ ό,τι αν δεν ήμασταν τόσο προσεκτικοί και προστατευτικοί με το σύντροφό μας. Αν νοιαζόμασταν περισσότερο για τον εαυτό μας, μπορεί να είχαμε ν’ αντιμετωπίσουμε, βραχυπρόθεσμα, τη σύγκρουση, αλλά, μακροπρόθεσμα, μπορεί να κερδίζαμε περισσότερη ικανοποίηση απ’ αυτή τη σχέση.
Ας πάρουμε, για παράδειγμα, μια σύγκρουση ανάμεσα στον Ενρίκε και τη Ρόζα σχετικά με τη φροντίδα των παιδιών και του σπιτιού. Εκείνη παραπονιέται, όχι άδικα, ότι εκείνος δεν αναλαμβάνει το μερίδιο της ευθύνης του απέναντι στα παιδιά και στις δουλειές του σπιτιού. Εκείνος παραπονιέται ότι η Ρόζα περιμένει απ’ αυτόν να ασχολείται με τα παιδιά και τις δουλειές του σπιτιού με τον τρόπο που εκείνη θεωρεί καλύτερο, ενώ τη δική του συνεισφορά τη θεωρεί εντελώς άχρηστη. Ένα απλό, θετικό βήμα που θα μπορούσε να κάνει ο Ενρίκε θα ήταν να κάνει αυτό που του ζητάει η Ρόζα: Να συμμετάσχει πιο δραστήρια στη φροντίδα των παιδιών και του σπιτιού. Και επειδή του αρέσουν ιδιαίτερα οι μεγάλες και εντυπωσιακές χειρονομίες, θα μπορούσε να εκπλήξει τη Ρόζα, απαλλάσσοντάς την απ’ όλες τις Σαββατιάτικες υποχρεώσεις της. Να της πει ότι θ’ αναλάβει εκείνος τα παιδιά, κι εκείνη ν’ αφιερώσει όλο το Σάββατο στον εαυτό της.
Αυτή η φαινομενικά απλή, θετική χειρονομία μπορεί, ωστόσο, να μοιάζει ιδιαίτερα περίπλοκη στον Ενρίκε. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να παλέψει με τα δικά του συναισθήματα: Νιώθει ότι, κάνοντας μια τέτοια θετική κίνηση, ο ίδιος φαίνεται αδύναμος, ότι υποχωρεί μπροστά στην επιθυμία της γυναίκας του κι ότι οι δικές του επιθυμίες δεν μετράνε καθόλου. Μια δεύτερη πρόκληση που έχει ν’ αντιμετωπίσει ο Ενρίκε είναι να καταφέρει να την αφήσει να χαρεί το Σάββατό της, χωρίς ο ίδιος να παραστήσει το μάρτυρα ή τον ήρωα. Αν σταθεί απέναντί της και της πει κάτι που θ’ ακουστεί σαν “Βαρέθηκα να σ’ ακούω να παραπονιέσαι, και αποφάσισα να σου δώσω μια μέρα ρεπό”, το δώρο του δεν πρόκειται να γίνει δεκτό με ικανοποίηση. Η απόρριψη του δώρου του θα δημιουργήσει αναμφίβολα ένταση, και θα οδηγήσει σε νέα σύγκρουση.
Τρίτον, ίσως να ήταν καλό να είναι προετοιμασμένος ο Ενρίκε ν’ αντιμετωπίσει ένα σκεπτικισμό ή μια καχυποψία εκ μέρους της Ρόζα. Μπορεί να μην ξέρει πώς ν’ αντιδράσει μπροστά σ’ αυτό το αναπάντεχο δώρο. Τέταρτον, ο Ενρίκε μπορεί να έρθει αντιμέτωπος με κάποια εμπόδια πρακτικής φύσης. Μπορεί το Σαββατοκύριακο που θέλει να “της χαρίσει” να μην την εξυπηρετεί. Τέλος, ίσως η Ρόζα να μην μπορεί να “χαλαρώσει” για μια ολόκληρη μέρα, γιατί μπορεί να νιώθει ένοχη που βρίσκεται μακριά απ’ τα παιδιά της, ή -μπορεί να νιώθει ένοχη που έχει φορτώσει στον Ενρίκε όλες τις ευθύνες, αυτό το Σάββατο.
Ακόμα κι αν ο Ενρίκε και η Ρόζα κατορθώσουν να ξεπεράσουν όλους αυτούς τους σκοπέλους, κάποιο άτυχο σχόλιο του ενός ή του άλλου θα μπορούσε να προκαλέσει έναν επικίνδυνο σεισμό στα επισφαλή -ακόμα— θεμέλια της ουσιαστικής αλλαγής που προσπαθούν να οικοδομήσουν. Ας υποθέσουμε ότι ο Ενρίκε λέει στη Ρόζα να περάσει όπως επιθυμεί το Σάββατό της, η Ρόζα δέχεται την πρότασή του, κι εκείνος τελικά τα καταφέρνει περίφημα και μόνος του. Καθώς η Ρόζα επιστρέφει στο σπίτι, ο Ενρίκε μοιράζεται μαζί της τις εμπειρίες του απ’ όλη αυτή την ημέρα. Ίσως ν’ αντιμετώπισε κάποια συγκεκριμένα προβλήματα με τα παιδιά, και τώρα να συνειδητοποιεί καλύτερα πόσο μεγάλη πρόκληση είναι για κάποιον να τα βγάλει πέρα με τα παιδιά για μια ολόκληρη μέρα. Καθώς ξαναθυμάται τις δύσκολες και απελπιστικές στιγμές που πέρασε μέσα σ’ αυτή την ημέρα, θα μπορούσε να πει: “Τώρα καταλαβαίνω τι εννοείς όταν λες ότι είναι αδύνατο να ασχολείσαι μαζί τους για ώρες, και να μη φτάνεις σε απόγνωση”.
Η Ρόζα μπορεί να νιώθει ένοχη επειδή έλειπε όλη την ημέρα. Ίσως να φαντάζεται ότι ο Ενρίκε μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτή την ημέρα σαν επιχείρημα, για να της αποδείξει ότι μπορεί μια χαρά να ανταποκριθεί στις ευθύνες του, και ότι δεν έχει δίκιο να τον κατηγορεί ότι αποφεύγει ν’ ασχοληθεί με το σπίτι και τα παιδιά. Σαν αποτέλεσμα, η Ρόζα μπορεί να σταθεί στο απελπισμένο σχόλιό του, και να του επιτεθεί φραστικά: “Λοιπόν, τώρα που είδες πόσο δύσκολο είναι, ίσως αποφασίσεις να μου συμπαραστέκεσαι περισσότερο, και να μη θυμάσαι να με βοηθήσεις μια φορά στα χίλια χρόνια”-
Αν ο Ενρίκε φανεί δυνατός, θα επιμείνει στη θετική αλλαγή, και δεν θα παρασυρθεί σε μια φιλονικία: “Το ξέρω ότι είναι δύσκολο. Και σκοπεύω να σου σταθώ περισσότερο. Σήμερα έγινε απλώς η αρχή, ήταν όμως μια ειλικρινής αρχή”. Βέβαια, ύστερα από μια ολόκληρη μέρα με τα παιδιά, ίσως να είναι λίγο υπερβολικό να περιμένουμε απ’ τον Ενρίκε να πει κάτι τέτοιο. Έτσι, στο προκλητικό σχόλιο της Ρόζα, είναι πιο πιθανό ν’ απαντήσει θυμωμένα: “Ε, δεν το πιστεύω. Εγώ περνάω όλη μου την ημέρα με τα παιδιά, κι εσύ μου επιτίθεσαι;!”.
Εκείνη του απαντάει: “Κοίτα, εσύ μπορεί να νομίζεις ότι ασχολήθηκες μια μέρα και είναι αρκετό. Άρα έχεις βγάλει την υποχρέωσή σου για όλο τον υπόλοιπο χρόνο, αυτό θες να πεις;”. Και βέβαια, από δω κάι πέρα ζήτω ο καβγάς!
Παρόλ’ αυτά, ένας τέτοιος καβγάς δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί σαν ήττα. Δεν είναι απαραίτητο να καταστρέψει την όποια θετική προσπάθεια για αλλαγή. Ένα ζευγάρι μπορεί να σώσει την κατάσταση απ’ την καταστροφή, και να επιμείνει και πάλι προς την κατεύθυνση της αλλαγής. Μετά απ’ αυτή τη δυσάρεστη φιλονικία, η Ρόζα ξανασκέφτεται πώς πέρασε όλη αυτή την ημέρα μόνη της, και τον καβγά που μόλις είχαν με τον Ενρίκε. Καταφέρνει να βγάλει κάποια συμπεράσματα -έστω και ετεροχρονισμένα— για το τι ακριβώς συνέβη. Συνειδητοποιεί ότι ο άντρας της έκανε όντως μια ειλικρινή προσπάθεια, και ότι εκείνη, λόγω των δικών της ανησυχιών, στάθηκε στο απελπισμένο σχόλιό του, και το έστρεψε εναντίον του. Παρόλο που μπορεί να διατηρεί ακόμα μερικές επιφυλάξεις για τους λόγους που ο Ενρίκε ανέλαβε δράση για μια μέρα του ζητάει συγνώμη. Του ομολογεί ότι εκτιμάει πολύ όλα όσα έκανε μέσα σε μια μέρα.
Απόσπασμα από το βιβλίο Αντιμετωπίζοντας τις διαφορές μας – εκδόσεις Θυμάρι
Μια ιστορία από τον ψυχοθεραπευτή Andrew Chistensen
Το διαβασαμε στο boro
