Το “παιδί μέσα μου”
Μετρώ πολλά χρόνια σε δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτό μου έχει διδάξει να έχω την ικανότητα να ξεχωρίζω (ή τουλάχιστον αυτό θα ήθελα να πιστεύω), άτομα και χαρακτήρες. Μου έδωσε επίσης την ευκαιρία να γνωρίσω πολλούς αξιόλογους ανθρώπους και να δημιουργήσω αν όχι φιλίες, ας πω γνωριμίες για τις οποίες μπορώ να είμαι περήφανη.
Το κάθε like που κάνω, σημαίνει ότι έχω αφιερώσει χρόνο κι εχω διαβάσει αυτό που ο φίλος ή η φίλη έγραψε. Μπορεί ακόμα και να μην συμφωνώ, αλλά ναι διαβάζω όσο έχω χρόνο τα διάφορα ποστ μέχρι τέλους.
Ξεχώρισα λοιπόν δύο ποστ μιας άγνωστης «φίλης». Ένοιωσα ότι όσα έγραψε έβγαιναν από την καρδιά της, ήταν αληθινά και δεν ήταν απλά μια αντιγραφή οποιουδήποτε πεφωτισμένου που πέρασε κάποτε από αυτή τη γη.
Όταν έψαξα περισσότερο, είδα ότι το επαγγελμα της δείχνει και την ευαισθησία που κρύβουν τα κείμενα τα οποία έγραψε.
Είναι λοιπόν κάποιες σκέψεις, οι οποίες ενώ μπορούν να βοηθήσουν εμάς σαν μεγάλους, μπορούν κυρίως να μας βοηθήσουν να μεγαλώσουμε συναισθηματικά υγιή παιδιά.
Ελπίζω η μετάφραση την οποία έχω κάνει να καταφέρει να δώσει όσο πιο σωστά το νόημα το οποίο εξέφρασε στα γραφόμενα της η κυρία Γρηγορία Κανάρη
«Πολλά πράγματα μπορεί να μας κάνουν να θυμώνουμε και αρχίζω να διερωτώμαι γιατί θυμώνουμε; Γιατί θυμώνω; Έχουν οι άλλοι άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών μας, πραγματικά τη δύναμη να μας κάνουν να θυμώσουμε; Σκάβοντας λίγο βαθύτερα τα πράγματα που με κάνουν να θυμώνω, διαπιστώνω ότι απλά προσταστεύω τα ευάλωτα συναισθήματά μου. Δεν είναι εύκολο να μείνω συνδεδεμένη με την ευαισθησία μου, γιατί ως παιδί, μου δίδαξαν να ξεχωρίζω τον εαυτό μου από ευάλωτα συναισθήματα πιστεύοντας ότι αυτά θα προκαλέσουν δυσφορία και ανησυχία στους μεγάλους γύρω μου, το οποίο ήταν και η πραγματικότητα. Έτσι έμαθα να καταστέλω τα συναισθήματά μου. Όταν προκύπτουν τώρα τα συναισθήματα αυτά, ως ενήλικας, θεωρώ ότι έχω την τάση να διαχωρίζω τον εαυτό μου από τους άλλους και από ό, τι πραγματικά αισθάνομαι. Είναι τόσο δύσκολο και τρομακτικό να ξεμάθω και να επαναπροσδιορίσω τι διδάχτηκα να πιστεύω. Εκείνα τα μέρη του εαυτού μου που έχουν χωριστεί θυμώνουν τόσο πολύ με την ευπάθεια των δικών μου παιδιών ή και εκείνων που κρατώ πιο κοντά στην καρδιά μου, γιατί σίγουρα, αυτό φοβίζει πάρα πολύ και τους ίδιους. Αυτά τα συναισθήματα με μεταφέρουν πίσω στο χρόνο σε ένα μέρος όπου μπορεί να είναι τόσο δύσκολο να μάθω να αγαπώ τα πιο πληγωμένα μέρη του εαυτού μου και να δω ότι το να είσαι ευάλωτος, δεν είναι σημάδι αδυναμίας. Αυτή η συνειδητοποίηση με βοηθά να θεραπεύσω το δικό μου εσωτερικό παιδί και αν και είναι ένα έργο σε εξέλιξη, θέλω να είμαι αρκετά ώριμη ώστε να αποφασίσω να εργαστώ προς την κατεύθυνση που με συνδέει με την τρυφερότητα μου, και να της προσφέρω την αγάπη και την καλοσύνη που της άξιζε, όταν ήμουν νέα. Με τη σειρά του, αυτό θα μου δώσει την ευκαιρία και το θάρρος ώστε να αποδεχτώ όχι μόνο για την ευπάθεια των παιδιών μου, αλλά και όλων των άλλων.»
«Πόσοι από εμάς περνούμε συγκινητικές στιγμές /συναισθηματικά προβλήματα στην ενήλικη ζωή μας και όταν κοιτάζουμε πίσω αναδρομικά, αν είμαστε συναισθηματικά πρόθυμοι να αναπτυχθούμε και να μάθουμε, δεν επιθυμούμε να είχαμε χειριστεί καλύτερα αυτές τις στιγμές; Είναι το δικό μας εσωτερικό παιδί που βγαίνει στην επιφάνεια που χρειάζεται θεραπεία; Με κάνει να συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο τη δική μου παιδική ηλικία, τον δικό μου τρόπο ανατροφής των παιδιών μου και τον τρόπο που παρατηρώ τους άλλους. Χωρίς να θέλω να ασκήσω κριτική σε κανέναν, εδώ είναι απλά μια σκέψη – οι περισσότεροι από εμάς ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας να γελούν,να δημιουργιουργούν, και άλλους ευχάριστους τρόπους έκφρασης του εαυτού τους. Ωστόσο, όταν τα παιδιά μας εκφράζουν το θυμό, ζήλια, πόνο, απογοήτευση ή θλίψη, βιαζόμαστε να σταματήσουμε αυτά τα φυσικά, υγιή συναισθήματα.Με αυτόν τον τρόπο σταματούμε τη συναισθηματική τους ανάπτυξη και παρεμβαίνουμε στη συναισθηματική τους ευεξία. Πολλοί γονείς αναζητούν τρόπους για να διορθώσουν ή να σταματήσουν την έκφραση των συναισθημάτων αυτών, ως εκ τούτου, καταστέλουν τα πραγματικά συναισθήματα των παιδιών τους. Αυτά τα συναισθήματα τείνουν να εμφανίζονται αργότερα, μερικές φορές σε μια πιο εκρηκτική μορφή όπως εξωτερικεύοντας τον θυμό σε αδέλφια, φίλους, κατοικίδια ζώα, ή την περιουσία του άλλου. Κάτι που βλέπω μέσα μου μερικές φορές είναι το δικό μου εσωτερικό παιδί που βγαίνει στην επιφάνεια; Υποθέτω ότι αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι όταν τα παιδιά μας αισθάνονται ότι έχουν ακουστεί, γίναν αποδεκτά και κατανοητά, η ικανότητά τους να αναρρώσουν από απλές συναισθηματικές πληγές θα πρέπει να είναι εξαιρετικά γρήγορη γιατί ένα συναίσθημα καταπιεσμένο μπορεί να επιμείνει και το συναίσθημα που εκφράζεται μπορεί να επουλωθεί.»
Γρηγορία Κανάρη
International Association of Infant Massage Cyprus Chapter
IAIM Contact Representative for Cyprus · Nicosia, Cyprus
https://www.facebook.com/iaimcyprus
iaimcyprus@gmail.com
