Όχι, το μοναχοπαίδι μου δεν έχει «ανάγκη» από αδελφάκι.
Έχω αυτή την καταπληκτική φίλη που είναι ουσιαστικά μία μαμά υπερ-ήρωας και μονογονιός. Είναι εκπληκτική, επιτυχής στην καριέρα της, πλήρως δεσμευμένη στην ανατροφή του παιδιού και πάντα να τρέχει σε κάποια νέα περιπέτεια με την σύντροφό της – το κοριτσάκι της, που είναι γεμάτη από την τόλμη και την ενέργεια της μαμάς της.
Δεν κάνω πλάκα όταν λέω ότι κοιτάζω αυτή την μητέρα κάποιες μέρες και αναρωτιέμαι πώς στο καλό τα κάνει όλα.
Όμως, πρόσφατα, δημοσίευσε κάτι στο Facebook. Κάτι που μου έκανε εντύπωση. Ήταν για τα πολυάριθμα σχόλια που παίρνει σχετικά με το πώς η κόρη της «χρειάζεται» ένα αδελφάκι, και πόσο αγενή, αλαζονικά και εντελώς ακατάλληλα αυτά τα σχόλια είναι.
Όπως διάβαζα το ποστ της, σκέφτηκα, “Πες τα, μαμά!”
Για την ιστορία, πάντα ήθελα μια μεγάλη οικογένεια. Η ιδέα της ύπαρξης ενός μόνο παιδιού, ποτέ πραγματικά δεν πέρασε από το μυαλό μου, μέχρι που αντιμετώπισα το πρόβλημα της υπογονιμότητας, και το να είμαι ανύπαντρη (νομίζω συνήθιζαν να αποκαλούν τις γυναίκες “γεροντοκόρες»). Συνειδητοποίησα ότι η κόρη μου (που υιοθετήθηκε με τους πιο αναπάντεχους τρόπους) και εγώ, έχουμε μια καταραμένα όμορφη καλή ζωή μαζί. Κι αν θα είμαστε μόνο οι δυο μας, τόσο η ίδια όσο και εγώ θα είμαστε μια χαρά.
Δεν χρειάζεται ένα αδελφό όσο δεν χρειάζομαι κι εγώ ένα άλλο παιδί. Που εδώ που τα λέμε, θα ήταν ωραία και σίγουρα παραμένω ανοιχτή στο ενδεχόμενο, αλλά επίσης βλέπω την ομορφιά στη ζωή που θα μπορούσα να δημιουργήσω για εμάς και αν θα παραμείνουμε μόνο αυτή κι εγώ.
Νομίζω ότι οι άνθρωποι δεν έχουν κάτι κακό στο μυαλό τους όταν σχολιάζουν την ανάγκη για έναν αδελφό. Κανείς δεν σκοπεύει να πληγώσει τον άλλο, απλά θυμούνται τη δική τους παιδική ηλικία, τη διασκέδαση που είχαν με τα αδέλφια τους, ή τη μοναξιά που μπορεί να ένοιωθαν ως μοναχοπαίδια οι ίδιοι. Πλέον, όλοι γνωρίζουμε τα στερεότυπα που περιβάλλουν τα μοναχοπαίδια, και σίγουρα έχω γνωρίσει ένα ή δύο μοναχοπαίδια που επιβεβαιώνουν αυτά τα στερεότυπα.
Αλλά αυτό που οι άνθρωποι ξεχνούν είναι ότι αυτά είναι απλά στερεότυπα. Τα πρόσφατα στοιχεία έρευνας επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι τα μοναχοπαίδια δεν είναι τόσο μόνα όσο έχουμε οδηγηθεί να πιστεύουμε, και ότι στην πραγματικότητα τα πάνε καλύτερα από ό, τι τα παιδιά με αδέλφια σε ορισμένους τομείς, συμπεριλαμβανομένων των ακαδημαϊκών επιδιώξεων. Και, εφ ‘όσον μιλάμε με παραδείγματα, έχω επίσης γνωρίσει μοναχοπαίδια στο παρελθόν που σε καμία περίπτωση δεν είχαν οποιαδήποτε σχέση με τα στερεότυπα που τους αποδίδονται. Ήταν ευγενικά, γενναιόδωρα, στοργικά άτομα, μεγαλωμένα από από γονείς που εργάστηκαν σκληρά για να τα πλάσουν έτσι.
Είτε έχει ή όχι ένα αδελφάκι, για ένα παιδί δεν είναι ο καθοριστικός παράγοντας για το είδος του ατόμου που θα γίνει, και κανένα παιδί δεν χρειάζεται αδελφό. Ξέρετε τι χρειάζονται τα παιδιά; Αγάπη, υποστήριξη, καθοδήγηση, τροφή, στέγη και ίσως λίγο περισσότερη αγάπη. Αλλά ένα αδελφό; Αυτό είναι περίπου τόσο ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη όσο ένα κουτάβι. Σίγουρα, μαθήματα μπορούν να αποκτηθούν από την πρόσθετη ευθύνη, αλλά δεν είναι ο μόνος τρόπος για να αναπτυχθεί το παιδί σε ένα υπεύθυνο ενήλικα.
Κοίτα, αν ποτέ έχω την ευλογία να αποκτήσω ακόμα ένα παιδί, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η κόρη μου θα επωφεληθεί από το να έχει ένα μικρό αδελφό ή αδελφή να μεγαλώνουν μαζί. Αλλά δεν πρόκειται να αναπτυχθεί σε ένα κακομαθημένο, εγωιστικό άτομο, χωρίς αδελφάκι, το οποίο ας είμαστε ειλικρινείς, είναι η βασική επίπτωση που κάποιος εννοεί κάθε φορά που λέει ότι ένα παιδί χρειάζεται αδελφό ή αδελφή.
Τι λές; Αντί να σχολιάζουμε το μέγεθος των οικογενειών των άλλων ανθρώπων, ή το πότε και το εάν θα πρέπει να προσθέσουν μέλη σε αυτές τις οικογένειες, να κάνουμε ένα όρκο να αναγνωρίσουμε ότι δεν είναι δική μας δουλειά; Όχι μόνο επειδή δεν έχεις ιδέα τι αντιμετωπίζει μια άλλη οικογένεια (στειρότητα, απώλεια ή προβλήματα σε ρομαντικές σχέσεις τους, που κάνουν την προσθήκη να φαίνεται σαν μια κακή ιδέα), αλλά και επειδή κανένα παιδί δεν χρειάζεται ένα αδελφάκι. Και να ισχυρίζεσαι ότι το χρειάζεται είναι ακριβώς ένα ηλίθιο πράγμα να πεις.
Μην είσαι ηλίθιος. Απλά μην κάνεις σχόλια για την οικογένεια ενός άλλου ατόμου. Επειδή δεν ξέρεις όλη την ιστορία, και η συλλογή σου από ανεπίσημα στοιχεία δεν σε κάνει εμπειρογνώμονα σχετικά με το τι μπορεί να χρειάζεται κάθε παιδί.
Ένα πράγμα που μπορώ να πω με σιγουριά; Το κοριτσάκι της φίλης μου πρόκειται να είναι μια χαρά, έστω κι αν θα είναι για πάντα μοναχοπαίδι. Κυρίως επειδή έχει μία σουπερ-ηρωίδα για μαμά. Μία μαμά που δουλεύει σκληρά, κάθε μέρα, για να βεβαιωθεί ότι έχει ό, τι χρειάζεται, και πολύ περισσότερα.
By: Leah Campbell
Φωτογραφία pixabay.com
