Ακολουθώντας τις συμβουλές

Το ‘χω που το ‘χω ρίξει στο διάβασμα, και στο γράψιμο, και στην μετάφραση…..είπα ότι φυσικά και θα πρέπει να είμαι η πρώτη που ακολουθώ τις συμβουλές τις οποίες διαβάζω.

Μια καλή μαμά λοιπόν, είναι μια ευτυχισμένη μαμά. Και μια ευτυχισμένη μαμά, οφείλει να δώσει χρόνο και στον εαυτό της. Να κάνει πράγματα που την κάνουν χαρούμενη.

Ακούγεται απλό. Ας το δούμε λοιπόν στην πράξη.

Έχω μια αγάπη για το τραγούδι, γενικά, τις περισσότερες φορές ψυθιρίζω κάποιο σκοπό. Κι όσο τον ψυθιρίζω κάνω χάρη στην ανθρωπότητα, γιατί άμα πω να τραγουδήσω η λέξη δολοφονία δεν μπορεί να περιγράψει το τι κάνω στα τραγούδια. Έχω και μια αδυναμία στα τραγούδια του Χατζηδάκι, του Νέου Κύματος, και οτιδήποτε παλιό.

Έχω κόψει και τα ταξίδια εδώ και 7 χρόνια, λόγω παιδιών, λέω όμως πάντα ότι άμα θα υπάρχει κάποια μουσική εκδήλωση με τραγούδια είτε του Χατζηδάκι είτε του Νέου Κύμματος, θα είμαι εκεί. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι; Δεν είναι δα και ταξίδι.

Κι όταν κοντεύει η μέρα της κάθε εκδήλωσης, ίσως γιατί νοιώθω ένοχη ότι θα αφήσω τα παιδιά μόνα στο σπίτι, ίσως να φταίει και λίγο η κούραση της μέρας, πάντα αφήνω να περάσει η εκδήλωση, και την επομένη να λυπάμε που δεν πήγα.

Στα έξι χρόνια λοιπόν κατάφερα μέχρι τώρα να παρακολουθήσω από τις εκδηλώσεις που ήταν αφιερωμένες στον Χατζηδάκι, πριν ενάμιση χρόνο, την συναυλία που διοργανώνει το Κανάλι 6, Αυγουστιάτικο Φεγγάρι, στο πάρκο Μικρή Σαλαμίνα. Λίγο ο Χατζηδάκις, λίγο το φεγγάρι, πήρα την απόφαση, και μετά υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι αυτό θα συνεχιζόταν.

Πέρασε λοιπόν ενάμιση χρόνος. Σε εκδήλωση για το Νέο Κύμα, δεν είχα πάει ποτέ. Όταν άκουσα ότι ο Μιχάλης Βιολάρης θα ήταν στην Κύπρο, είπα θα πάω. «Τα τραγούδια της μπουάτ» ήταν αρκετό για μένα. Είχα όμως αυτό το κάτι τις, πίσω στο μυαλό μου. Θα τα καταφέρω, δεν θα τα καταφέρω;

Και κάνω το πρώτο λάθος. Δεν προετοίμασα το έδαφος. Όοοοοοχι στο σπίτι, στο σπίτι μια χαρά όλοι. Τα παιδιά θα έμεναν με τον μπαμπα, τι άλλο να ήθελαν. Δεν σκέφτηκα να ρωτήσω και καμμιά φίλη αν ήθελε να πάει. Είχα αυτό το κατι πίσω στο μυαλό μου.

Και το κάτι ξεκίνησε από την Παρασκευή. Ο πονόδοντος αφόρητος. Το δόντι είχε σπάσει, οι ενέσεις να μην με πιάνουν, καταφέραμε να το βγάλουμε….αλλά ακόμα θυμάμαι τον πόνο. Το Σάββατο ξύπνησα λίγο πρησμένη στο δεξί μάγουλο. Καλέ έτσι θα πάω στην εκδήλωση; Ε και ποιος με ξέρει και τι με νοιάζει. Το Σάββατο άλλαξαν και κάπως τα σχέδια μας. Αντί παιχνιδότοπο πρωί, πήγαμε αργά το απόγευμα. Μείναμε και για φαγητό, έγινε 8 και μισή μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι. Μέχρι να κάνουμε μπάνιο τα τρία παιδιά, να ετοιμάσω το γάλα τους, και την όλη βραδινή ρουτίνα, πέρασαν οι 9, ώρα που άρχιζε η εκδήλωση.

Κι αφού τους είδα όλους έτοιμους, χαμογέλασα. Έβαλα το σακάκι μου (μου έκανε και την χάρη και δεν έβρεξε), άρπαξα τα κλειδιά του αυτοκινήτου και μέχρι τις 9μιση ήμουν στην είσοδο του Τρακασόλ. “Ναι, δεν έχω αγορασμένο εισιτήριο, δεν έχω κράτηση, είμαι μόνη’.

Χαλάλι και ο πονόδοντος, χαλάλι και η τρεχάλα για να προλάβω. Ήταν όλα εξαιρετικά. Χάθηκα στα τραγούδια, κι ακόμα σήμερα χαμογελώ. Ναι, όταν θέλουμε να κάνουμε κάτι, παρόλα τα εμπόδια, μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Χαλάλι και το άλκοτεστ που παρολίγο να με στείλει αντι στο σπίτι για να με βρουν τα παιδιά το πρωί, δεν ξέρω που. Εεεεεεεεεε, έτσι είναι……επειδή είμαστε μαμάδες δηλαδή, να μην έχουμε και κάποιες περιπέτειες στη ζωή μας;