Αλλαγή νοοτροπίας, εδώ και τώρα
Λέω να γράψω, και πάλι σκέφτομαι. Σκέφτομαι ότι μέσα στη βιασύνη που όλα γίνονται, ποιος θα διαβάσει τι γράφω, ή κι αν το διαβάσει, δεν θα ‘ναι τόσο βιαστικά ώστε να μην καταλάβει το νόημα.
Πριν καμποσα χρόνια, προ μωρών, προ γάμου, είχα αποφασίσει ένα καλοκαίρι να πάω διακοπές. Να πάω να ξεκουραστώ και να ηρεμήσω.
Παρέα; Δεν βρήκα. Τηλεφώνησα σ’ ένα ταξιδιωτικό γραφείο ενός γνωστού μου, και μου έφτιαξε το τέλειο πρόγραμμα έχοντας υπόψιν ότι θα ήμουν μόνη.
Οι μέρες στο νησί περνούσαν υπέροχα. Τι πιο όμορφο από το τραπεζακι στη άμμο, με το φεγγάρι από πάνω, τα μεζεδάκια μου με παρέα μια κρύα μπύρα. Τι πιο όμορφο από μια βουτιά στα καταγάλανα και πεντακάθαρα νερά, και μετά ξεκούραση μ’ ένα καλό βιβλίο. Παρέα τον εαυτό μου.
Και ένα πρωί κατέβηκαν οι άγριοι. Άκουσα γύρω μου τις φωνές, ρε κουμπαρεεεεεεεεε……έπρεπε να τρέξουν να βρουν τα καταστήματα. Τι πειράζει κι αν απλά κατέβηκαν σ’ένα ελληνικό νησάκι. Ποιος μπορεί να απολαύσει απλά το τι υπάρχει γύρω του, χωρίς να έχει κάτι να πάρει πίσω μαζί του.
Τα πάντα στη ζωή μας μια επίδειξη. Και τι έχουμε να επιδέιξουμε εκτός από ένα αδειανό πουκάμισο;
Μας ενδιαφέρει η σέλφι σε μια γνωστή παραλία, περισσότερο από το αν τα παιδιά μας θα περνούσαν καλύτερα σε μια ήρεμη παραλία μακριά από τον πρωταρά. Μας ενδιαφέρει να απλώσουμε την κορμάρα μας, κι ας κλωτσά την άμμο το παιδί μας στα μούτρα του διπλανού.
Μας ενδιαφέρει να παινευτούμε ότι ο 14χρονος γιος μας θα πάρει άδεια όπλου, έστω κι αν αυτό θα μπορεί να σημαίνει ότι αύριο ίσως και να θρηνήσουμε κάποιες ζωές.
Μας ενδιαφέρει να αφήσουμε το παιδί μας να κάνει την τρέλλα του….ε παιδί είναι….κι ας αυτό σημαίνει ότι μπορει να θρηνήσουμε τα δάση μας ή κάποιες ζωές. (Παρόλο που δεν πιστεύω το γνωστό παραμύθι)
Μας ενδιαφέρει το παιδί μας να παίξει και να περάσει καλά, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι το δικό του παιχνίδι ίσως χτυπήσει το παιδί του άλλου.
Μας ενδιαφέρει να αγοράσουμε λιμουζίνες για να κοκορευόμαστε, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι τα συγκεκριμένα λεφτά δεν δόθηκαν σε οικογένειες που τα είχαν ανάγκη, ή τουλάχιστον σε κάποια μέσα που θα μπορούσαν να βοηθήσουν να σβήσει κάποια πυρκαγιά.
Μας ενδιαφέρει μόνο το τι περνούμε ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ.
Και μιλώντας για την προ γάμου ζωή μου, την συγκεκριμένη μέρα των διακοπών, είχα την επιλογή και το έκανα. Απλά πήρα κάποιο λεωφορείο και πήγα σε μια πόλη μακριά από το πλοίο. Τώρα όμως σαν μάνα, με παιδιά που θα πρέπει να μεγαλώσουν σε τούτο τον τόπο, τι; Κάθομαι και κλείνω το στόμα, «ως πάρατζει τζιεν να περάσουμεν»;
Τα παιδιά μου θα μεγαλώσουν και μια χαρά θα είναι. Όταν όμως θα θελήσουν να πάρουν τα δικά τους μια εκδρομή, για μια βόλτα στο δάσος, θα τα πάνε που;
Όσο κι αν χάσαμε το παιχνίδι μέχρι τώρα. « Ει καλέ εν πειράζει», κοιτώντας μόνο την πάρτη μας, ας γυρίσουμ επιτέλους τον διακόπτη στον εγκέφαλο μας, κι αν για μας είναι πολύ αργά να γίνουμε άνθρωποι, ας βοηθήσουμε να γίνουν άνθρωποι τα παιδιά μας. Αν όχι πια για τα δικά μας παιδιά, τουλάχιστον για τα εγγόνια μας. Γιατί κι αυτά παιδιά μας είναι.
Ξυπνήστε και αλλάξετε νοοτροπία. Γιατί γι αυτή μας την νοοτροπία θρηνούν δύο οικογένειες σήμερα το στήριγμα τους. Αλλάξετε νοοτροπία πριν θρηνήσουμε άδικα περισσότερα άτομα.
