Και η γη δεν άνοιξε να με καταπιεί!

‘Επαραμεγαλώσαμεν’….ευτυχώς δηλαδή, γιατί αν και πάντα νοσταλγούμε τις στιγμές που ήταν ακόμα μικρά….χρειαζόμαστε και λίγη ξεκούραση που μας την δίνουν όταν μεγαλώνουν. (χμμμ νομίζω….ελπίζω δηλαδή).

Λοιπόν για κάποιο ανεξήγητο λόγο, οι αντιδράσεις μας όταν πάμε κάπου ή όταν δούμε ένα νέο άτομο, ποικίλουν. Μπορεί να κρυφτούν στην φούστα μου, ή μπορεί να ξεκινήσουν την ‘γλωσσοδιάρροια τζι’ αλίμονο μας’.

Την γειτόνισσα την γνωρίζουν καλά. Ήταν από τα πρώτα άτομα που έβλεπαν καθημερινά από τότε που ήταν μικρά, και φυσικά η ντροπή είναι μια λέξη που δεν γνωρίζουν όταν δούνε την συγκεκριμένη κυρία. Με το μικρό της όνομα την φώναζαν να βγει στην αυλή για να την δουν, και σιγά σιγά τώρα μαθαίνουμε πια ότι την κυρία η οποία είναι και κάποιας ηλικίας, τη φωναζουμε κυρία τάδε κι όχι με το μικρό της όνομα.

Σ’ ένα πρόσφατο ταξίδι της στην Αγγλία, όπου πήγε να δει την εγγονή της που σπουδάζει εκεί, είχε ένα σοβαρό ατύχημα. Γλύστρησε, έπεσε, και τώρα μέχρι να αναρρώσει είναι καθηλωμένη στον καναπέ.

Κατεβαίνω λοιπόν από το αυτοκίνητο με τα δίδυμα, η πόρτα ανοιχτή, πάμε να χαιρετίσουμε αφού είναι μέρες που γύρισε στο σπίτι. Προχωρούν πρώτα, και ακούν με το νι και με το σίγμα το τι συνέβηκε.

«Έλεγα μέχρι την τελευταία στιγμή να μην πήγαινα, αλλά επέμεναν τα παιδιά μου»

«Σαν μεν επήεννες» απαντά με ύφος αυστηρό ο γιος μου.

Κόκκαλο εγώ.

«Γιατί εβούρας;»

«Εν εβούρουν, έβρεχε και γλύστρισα»

«Σαν επρόσεχες»

Πότε ήταν η τελευταία φορά που θέλατε να ανοίξει η γη να σας καταπιεί;

Φυσικά η εν λόγω κυρία, δεν νομίζω καθόλου να ξαφνιάστηκε, καθότι δασκάλα η οποία αφυπηρέτησε εδώ και χρόνια, πέρασαν από τα χέρια της χιλιάδες παιδιά. Μαζί με όλα αυτά, κι εγώ, έτσι ο γιος μου μάλλον κάτι θα της θύμισε.