Κι εγώ ακόμα χρειάζομαι ύπνο!
Πως προέκυψε η μετάφραση του πιο κάτω; Καλά το μαντέψατε. Πέρασα άλλη μια από τις αγαπημένες μου άγρυπνες νύχτες.
Για κάποιο λόγο ξύπνησα τα μεσάνυχτα, είδα την ώρα, και συνέχισα τον ύπνο μου. Μέχρι εδώ όλα καλά.
Ήταν δεν ήταν δύο, δυόμιση, κι όπως συνηθίζει κάθε βράδυ, ήρθε η κόρη μου…. «Μάμμα, πισσιά» πάνω η μάμμα! Το κεφάλι στον τοίχο, τα μάτια κλειστά, μπας και καταφέρω και δεν ξυπνήσω εντελώς, για να μπορέσω να συνεχίσω τον ύπνο μου. «Μάμμα, νερό εν μου έφερες». Πίσω στην κουζίνα για νερό. Και μετά ξεκινά το επόμενο τροπάριο. «Μάμμα, να σου πω κάτι…εμμ….εμμμ» «αγάπη μου κοιμήσου, δεν έχεις κάτι να μου πεις, κλείσε τα ματάκια και τα λέμε αύριο, καληνύχτα, όνειρα γλυκά».
Τότε ξεκινά το κλάμα και το παράπονο, ώστε να κινδυνεύει να ξυπνήσει όλο το σπίτι, και η γειτονιά. Μέχρι τώρα υπέκυπτα, για να μην έχω να κοιμίσω ξανά τρία παιδιά. Τώρα την αφήνω να κλάψει, και να αναλάβει ο πατέρας!!!! Δεν έχω καν τις δυνάμεις, και σίγουρα η επόμενη μέρα θα είναι μέσα στον πονοκέφαλο.
Πεντέμισι το πρωί ξύπνησε. Ήρθε, έτοιμη για το γάλα της και όλα όσα ακολουθούν, κι εγώ αδύνατον να σηκώσω κεφάλι!!!
«Το μόνο που θέλω είναι ένας γ*^%^%&&^ς ύπνος, είπε η κάθε μαμά»
Δεν είχα ιδέα πόσο σκληρές θα ήταν οι πρώτες δύο βδομάδες με το νέο μωρό μου. Δεν είχα ιδέα το πόσες άγρυπνες νύχτες θα περνούσα και πραγματικά δεν περίμενα αυτές οι άγρυπνες νύχτες να συμβούν ενώ ήμουν ακόμα στο νοσοκομείο.
Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω νοιώσει πιο κουρασμένη από την ημέρα που φέραμε την κόρη μας στο σπίτι.
Σχεδόν ευχόμουν να είχα μια φωτογραφία του εαυτού μου από εκείνη την ημέρα, μόνο και μόνο για να δω αν φαινόμουν τόσο κουρασμένη όσο ένοιωθα.
Όταν φτάσαμε στο σπίτι, η μικρότερη αδελφή μου έμεινε μαζί μας για τις επόμενες 4 νύχτες. Μας άφησε να κοιμηθούμε όλη τη νύχτα και στέρησε από τον εαυτό της την ξεκούραση μόνο και μόνο για να αναπληρώσουμε ώρες ύπνου.
Θα της το χρωστώ για πάντα.
Η κόρη μου είναι τώρα 4 μηνών και είμαστε τόσο τυχεροί. Κοιμάται κάπου μεταξύ 7-10 ώρες τη νύχτα. Είναι εκπληκτικό, είναι υπέροχο.
Το μόνο που θέλω είναι γ&**^&^%% ύπνο. Ακόμη και τώρα.
Κάπου μεταξύ του να την τρέχω στην babysitter, να δουλεύω όλη μέρα, να γυρίζω σπίτι και να περνώ όσο περισσότερο χρόνο με την κόρη και τον αρραβωνιαστικό μου μπορώ, με κάνει να νοιώθω ότι τρέχω συνεχώς χωρίς να έχω βάλει ταχύτητα.
Όταν κοιτάζω πίσω, στη ζωή πριν γεννηθεί η κόρη μου, δεν μπορώ παρά να διερωτηθώ, τι έκανα με όλο τον χρόνο που είχα στα χέρια μου. Όλα τα προγράμματα της τηλεόρασης και τις ταινίες που παρακολούθησα. Τις ώρες που περνούσα παρέα με τους φίλους και την οικογένεια μου, ή που πηδούσα στο αυτοκίνητο για μια απόδραση το Σαββατοκύριακο ή μια απλή επίσκεψη σε κάποιο κατάστημα.
Αυτό δεν συμβαίνει πια. Δεν υπάρχει αρκετός χρόνος μέσα στην ημέρα.
Το να πας οπουδήποτε είναι μια ολόκληρη διαδικασία. Να πακετάρεις τα πάντα που χρειάζεται, πάνες, μωρομάντηλα, αλλαξιά ρούχα, ένα μπουκάλι. Και δεν μπορώ να σας πω πόσες φορές έχω ξεχάσει το πορτοφόλι μου στο σπίτι ή έχω σχεδόν κλειδώσει τον εαυτό μου έξω, επειδή τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου είναι σε κάποιο γελοίο σημείο, όπως η αλλαξιέρα.
Ελπίζω ότι θα γίνει πιο εύκολο, αλλά έχω την αίσθηση ότι κάθε φορά που κάτι πάει να αλλάξει αυτό αλλάζει μόνο προς το χειρότερο. Οι κανόνες θα αλλάξουν και πάλι.
Ας αρχίσει λοιπόν η διασκέδαση! Ίσως εγώ θα ξανακοιμηθώ κάποια μέρα
