Γράμμα στο γιο μου

Την Τρίτη τα αδελφάκια σου θα πάνε σχολείο. Ξεκινούν τα ιδιωτικά νηπιαγωγεία, κι εσύ για πρώτη χρονιά δεν θα τους ακολουθήσεις.

Για σένα ξεκινά ένα νέο κεφάλαιο. Ήταν σαν χτες που σε γέννησα και στις 14 πας δημοτικό. Και για να καλύψω τις χίλιες δυο ενοχές που ένοιωθα τόσα χρόνια, που δεν σε κανάκεψα όσο ήθελα, γιατί βιάστηκα να γεννήσω τα αδελφάκια σου….(δεν είχαμε και χρόνο να περιμένουμε βλέπεις), έχω τα χίλια δυο σχέδια για τις επόμενες μέρες. Πράγματα που θα κάνουμε οι δυό μας. Μόνο εσύ κι εγώ, για να καλύψουμε το κενό των στιγμών που δεν μπόρεσα να έχω μαζί σου όπως ήθελα.

Ίσως και να είναι καλά που δεν θυμάσαι περισσότερα από τότε που ήσουν 17 μηνών. Γιατί για σένα η πραγματικότητα ξεκινάει με τα δύο αδελφάκια. Τα δύο αδελφάκια που ζηλεύεις αλλα ταυτόχρονα αγαπάς τόσο. Τα παιχνίδια που μοιράζεσαι μαζί τους, και δεν θυμάσαι ότι κάποτε ανήκαν αποκλειστικά σε σένα. Την προσοχή που σου έδινε ο πατέρας και η μητέρα, γιατί ένα σε είχαν, και μέχρι να σε αποκτήσουν πέρασαν από χίλια μύρια κύμματα.

Θα έχεις λοιπόν την αποκλειστικότητα για λίγες μέρες, λίγες ώρες την μέρα. Μέχρι που ένα πρωί, θα σε ξυπνήσω, θα σε ντύσω, θα σου ετοιμάσω τη τσάντα σου, θα θυμηθώ να βγάλω την φωτογραφία για να θυμόμαστε την πρώτη μέρα, και θα σε συνοδεύσω στο σχολείο. Θα μείνω εκεί μαζί με τις υπόλοιπες μαμάδες, μέχρι να μπεις στην τάξη, και μετά θα ξαναρχίσει η ρουτίνα μας.

Μέχρι την επόμενη φορά που θα εχουμε κάτι διαφορετικό, ένα άλλο λόγο να σε καμαρώσουμε, κι εγώ θα είμαι δίπλα σου, για να σου θυμίζω τις όποιες στιγμές, για οποιοδήποτε λόγο εσύ έχεις ξεχάσει.