Μαθήματα από τον γιό μου

Τίποτα δεν είναι τυχαίο….αυτό δεν λένε; Και το πώς μια μέρα ξυπνάω μέσα από την δική μου ρουτίνα και συνειδητοποιώ κάποια πράγματα, και ξαφνικά εκεί στο διαδίκτυο ανακαλύπτω άρθρα τα οποία μιλούν για τα συγκεκριμένα «λάθη» τα οποία ανακάλυψα στον εαυτό μου.

Όπως η μαμά στο άρθρο,  έτσι κι εγώ, έχω μια αναθεματισμένη συνήθεια. Να ζω με μια ατζέντα στο χέρι, έστω κι αν δεν έχω κάτι να κάνω.Και πάντα να βιάζομαι, και να μην προλαβαίνω να κάνω όσα θα ήθελα, ή όσα κατά τη γνώμη μου «πρέπει» να γίνουν.

Μπορείτε λοιπόν να φανταστείτε πιο είναι το συναίσθημα όταν το μεγάλο μου παιδί, δεν έχει καθόλου μα καθόλου αίσθηση του χρόνου. Το κουδούνι θα κτυπήσει σε τρία λεπτά,κι ακόμα στο σπίτι προσπαθέι να παίξει… ακόμα λίγο. Tο μάθημα του καράτε να έχει ξεκινήσει κι ακόμα δεν έχει φορέσει την στολή του, όσο κι αν προσπάθησα να τον πείσω να το κάνει μισή ώρα πριν.

Κι έτσι εγώ.. η κυρία «πάντα στην ώρα μου» αγχώνουμαι διπλά, γιατί όχι μόνο υπάρχει περίπτωση να αργήσουμε στο μάθημα, αλλά γιατί ίσως στο μέλλον το παιδί μου δεν μπορέσει να καταλάβει τι θα πει «χρονοδιάγραμμα» ή «διορία».

Κι ενώ θέλει να απολαύσει τη ζωή του, εγώ του είμαι εμπόδιο γιατι συνεχώς το πιέζω, να βιαστεί, γιατί ο χρόνος φεύγει. Ακόμα κι όταν είναι για να πάμε για παιχνίδι, «βιάσου», για να έχεις περισσότερη ώρα να παίξεις.

Πόσες φορές δεν άκουσα από το στόμα του, «μα εγώ είμαι παιδάκι και θέλω να παίξω», και η μοναδική μου αντίδραση ήταν να γουρλώσω τα μάτια…..πφφφφ

Και τι θα γίνει δηλαδή αν αργήσουμε μια μέρα στο σχολείο, αν χάσει ένα μάθημα στο καράτε, αν παίξει λίγο παραπάνω στο σπίτι πριν πάμε στον παιχνιδότοπο;

Ίσως αυτή που πρέπει να πάρει παράδειγμα από το γιό μου να είμαι εγώ, κι αντί να τον πιέζω να βιαστεί ώστε όταν μεγαλώσει να μπορεί να ακολουθεί χρονοδιαγράμματα, απλά να τον βοηθήσω να είναι ευτυχισμένος μέσα στα δικά του πλαίσια. Και ίσως κι εγώ αντί να αγχώνουμαι γιατί δεν κατάφερα να σβήσω από τη λίστα της ημέρας όσα έπρεπε να είχα κάνει, να ικανοποιηθώ με το γεγονός ότι κατάφερα το πρωί να ξυπνήσω να ντύσω να ταίσω, να πάω στο σχολείο τρία παιδιά, να μαγειρέψω, να ασχοληθώ με  το blog μου, να φέρω τα παιδιά στο σπίτι από το σχολείο, να βοηθήσω τον μεγαλύτερο με τα μαθήματα του, να ξαναταίσω, να λούσω και να βάλω τρία παιδιά για ύπνο.

Κι όταν πια καθίσω να κάνω τον απολογισμό της ημέρας, αντί να μετρήσω τα όσα ήθελα να κάνω και δεν πρόλαβα, να πω ένα ευχαριστώ στο Θεό, για τη χαρά που μου προσφέρουν τα παιδιά μου, και για το γεγονός ότι κατάφερα να δώσω όσα μπορούσα καλύτερα.

Κι αν φίλες και φίλοι μου, δεν καταφέρω μια μέρα να ανεβάσω κάποιο άρθρο στην ιστοσελίδα μου, είναι γιατί επέλεξα αντι του χρονοδιαγράμματος, να παίξω «λίγο παραπάνω» με τα παιδιά μου, να πήγα για καφέ με μια φίλη μου, ή να παρακολούθησα κάποιο ενδιαφέρον σεμινάριο, χόμπυ το οποίο πολύ παραμέλησα τον τελευταίο καιρό.

Και το κυριότερο; Είναι γιατί τα παιδιά είναι δικοί μας καθρέφτες.  Κι αν δεν θέλω να δω τον γιο μου σύντομα να αγχώνεται για τον χρόνο που φεύγει χωρίς να έχει κάνει κάτι, και θέλω να τον δω ευτυχισμένο με όσα κατάφερε, πολύ απλά θα πρέπει να μάθω από το γιο μου ότι κι εγώ πρέπει να ελαττώσω ταχύτητα, κι όλα θα γίνουν, αργά ή γρήγορα.