Μάνα σε μεγαλύτερη ηλικία
Δεν έρχονται σε όλους μας όλα δεξιά. Άλλοι άνθρωποι αντιμετωπίζουν προβλήματα στην δουλειά, στον γάμο, στην υγεία τους, άλλοι σε όλα μαζί. Ο καθένας μας όπως συνηθίζουμε να λέμε, κουβαλά τον δικό του σταυρό.
Από πολύ νωρίς λοιπόν αντιμετώπισα διάφορα προβλήματα υγείας, τα οποία δυστυχώς με ανάγκασαν να μπαινοβγαίνω σε διάφορα χειρουργεία κάθε 3 με 4 χρόνια.
Κι ο κάθε γιατρός μετά από κάθε χειρουργείο, θυμάμαι που έλεγε…. «πρέπει να προσπαθήσεις τώρα και μέσα στους επόμενους μήνες να μείνεις έγκυος». Και ήθελα κάθε φορά, που τύχαινε κάποιο χειρουργείο, κι εγώ ήμουν μόνη, να ρωτήσω τον γιατρό. «να βγω στον δρόμο γιατρέ και να φωνάζω, ζητείται σύζυγος που να θέλει άμεσα να τεκνοποιήσει;»
Έτσι μαθαίνεις κι εσύ, και οι γύρω σου να ζεις με το γεγονός οτι θα είσαι μια ζωή άτεκνη. Και σε αντιμετωπίζουν και αναλόγως. (δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, απλά είσαι το άτομο που μπορεί πάντα να τρέχει γιατί ΔΕΝ έχει υποχρεώσεις)
Και ξαφνικά στα 40 φεύγα, τα πράγματα αλλάζουν. Ξαφνικά έρχεται αυτό που λένε και οι εγγλέζοι perfect timing, και βρίσκεται στον δρόμο σου ο κατάλληλος σύντροφος, και ο κατάλληλος γιατρός που θα δώσει ελπίδες, και ξαφνικά όλα όσα προετοίμασες τον εαυτό σου, το ότι δεν θα αποκτήσεις ποτέ παιδιά, κι ότι δεν θα ζήσεις όλες τις στιγμές που ζούνε οι μανούλες, ξαφνικά αλλάζουν.
Κι έτσι εκεί που ίσως κατά λάθος κάποιες γυναίκες να αποκτούν ένα δεύτερο ή τριτο παιδί, ή κάποιες γυναίκες ξαναξεκινούν μια οικογένεια με ένα νέο σύζυγο, εσύ κάνεις το πρώτο βήμα, και γίνεσαι για πρώτη φορά μάνα……στα 44, και για δεύτερη φορά μάνα στα 46.
Κι όλα καλά και άγια. Ίσως να μην έχω τις αντοχές, αλλά αγωνίζομαι όσο πιο πολύ μπορώ, και ξέρω ότι τα παιδιά μου με λατρεύουν. Εκείνο όμως που ώρες ώρες με πνίγει είναι το βλέμμα των γύρω.
Άλλοτε απο περιέργεια, άλλοτε γιατι θέλουν να σιγουρευτούν, κι άλλοτε γιατί πράγματι δεν κατάλαβαν, αυτό το « η γιαγια σας φωνάζει» μου την δίνει. Κάποτε γελώ. Κάποτε απαντάω. Κάποτε δεν απαντάω. Χτες φώναξα. Ε δεν είμαι η γιαγιά τους. Η μάνα τους είμαι. Κι όχι γιατί θα πειράξει εμένα. Σκέφτομαι ότι κάποτε θα πειράξει τα παιδιά.
Κι αφορμή για όλα όσα έγραψα πιο πάνω μου έδωσε ένα αρθρο. Μια μανούλα η οποία γέννησε στα 51 της το πρώτο μωρό, έγραφε για μια άλλη μέλλουσα μανούλα η οποία κι αυτή μέχρι να γεννήσει θα είναι γύρω στα 51. Αυτό φυσικά με κάνει να νοιώθω πως σχετικά έκανα τα παιδιά μου και σε …..μικρή ή τουλάχιστον μικρότερη ηλικία. Τουλάχιστον εγώ στα 51 θα έχω ένα γιο στα 6μιση και γιο και κόρη στα 5.
Αυτό που βλέπω όμως είναι ότι παρόλο που ζούνε και οι δύο στην Αγγλία, εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν διάφορα θέματα ως προς την ηλικία τους και τους γύρω. Όμως σαν μεγαλύτερες γυναίκες, που γνωρίζουν καλά, ξέρουν ότι σε όποια ηλικία και να αποφασίσεις να αποκτήσεις ένα μωρό πάντα θα υπάρχει κάποια διάκριση.
Σε όποια ηλικία κι αν είστε λοιπόν, αν αποφασίσετε να γίνετε μανούλες, απλά δώστε τον καλύτερο εαυτό σας. Κι αν για οποιουσδήποτε λόγους πρέπει να αναβάλετε τις ευθύνες του ρόλου της μάνας (όπως το να κτίζετε την καριέρα σας), μια φωνή θα σας ενημερώσει ότι η ώρα έφτασε, και τότε θα βρείτε τον τρόπο να τα καταφέρετε.
