Μεγαλώνουμε…..και απαιτούμε

Διαβάζουμε διάφορα άρθρα για ορόσημα και αναπτυξιακά στάδια. Πότε χαμογέλασε το μωρό, πότε κάθισε το μωρό, πότε μπουσούλησε.

Το σημερινό γεγονός για κάποιο λόγο έτσι ακριβώς το ένοιωσα, ένα ορόσημο. Κι όμως δεν ήταν καν η εγγραφή τους στην προδημοτική. Ήταν απλά η επιβεβαίωση.

Ετοιμαστήκαμε το πρωί για το νηπιαγωγείο, κι αντί να τα πάω πρώτα εκεί, τα πήγα μαζί μου στο δημόσιο. Να έχουν σιγά σιγά κάποια πρώτη επαφή και να γνωρίσουν το νέο τους σχολείο μετά από τρία χρόνια σ’ αυτό που πήγαιναν ήδη και είχαν συνηθίσει.

Στάθηκα στην γραμμή με τους γονείς, και τα έστειλα στα παιχνίδια, όπου βρίσκονταν άλλα δύο παιδάκια , μελλοντικοί συμμαθητές. Φώναξα δύο τρεις φορές ότι σε λίγο θα είναι η σειρά μας να μπούμε στο γραφείο της διευθύντριας, κι αν ήθελαν να με ακολουθήσουν, ή τουλάχιστον αν έμεναν έξω να παίζουν να μην πανικοβληθούν που δεν θα με βλέπανε. Δεν φάνηκε καν να με ακούν.

Μέχρι να πατήσω το πόδι μου στο γραφείο βρεθήκανε πίσω μου. Κάθισα στην καρέκλα δίπλα από το γραφείο της διευθύντριας, και καθίσανε δίπλα μου σαν μεγάλοι.

Κι εκεί που τελειώναμε την εγγραφή και θα είμασταν έτοιμοι να φύγουμε, μας ρίχνει την βόμβα η διευθύντρια. «Ξέρετε…..συνηθίζουμε να βάζουμε τα δίδυμα σε διαφορετικές τάξεις, για να μην υπάρχει ανταγωνισμός». Δεν πρόλαβα να απαντήσω. Με σταθερή φωνή και αποφασιστηκότητα της ανακοίνωσαν, επαναλαμβάνοντας η μία μετά τον άλλο. «Εμείς θα μείνουμε μαζί, ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΒΑΛΕΤΕ ΣΕ ΧΩΡΙΣΤΕΣ ΤΑΞΕΙΣ».

Ίσως εγώ να τα έχανα, και σίγουρα θα ακολουθούσα τις συμβουλές μιας εκπαιδευτικού, έστω κι αν είχα τις επιφυλάξεις μου. Τα παιδιά μου όμως ήξεραν τι ήθελαν.

Η αποφασιστικότητα, η σταθερότητα στη φωνή τους, το ότι γνώριζαν τι ήθελαν και το εξέφρασαν, με έκανε να νοιώσω περήφανη και μου έφτιαξε τη μέρα.

Ναι, αυτό κι αν ήταν ένα ορόσημο, τα παιδάκια μου μεγάλωσαν. Ξέρουν τι θέλουν και το απαιτούν.

Image courtesy of Pixabay.com