Τώρα και τότε

Στην ηλικία του γιού μου, τριγύριζα στη γειτονιά φορώντας ένα σεντόνι δεμένο γύρω από τον λαιμό μου. Αν ήμουν ο Σούπερμαν ή απλά ένας ιππότης δεν θυμάμαι. Σκαρφάλωνα σε δέντρα, έπαιζα σκατούλικα στον δρόμο, κι έκανα πολλά που τα παιδιά μου ούτε που μπορούν να ονειρευτούν αυτή τη στιγμή.

Πως κατάντησα όμως σαν τυπική Κύπρια μάνα, να φωνάζω όταν βλέπω ένα από τους τρεις σκαρφαλωμένο στο κιγκλίδωμα της βεράντας……ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι. Δημητρηηηηηηηηηηη κατέβα κατωωωωωωωωωωωωωωωω……θα κτυπήσειςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς.

Μετά θυμάμαι ότι, εγώ φορτωνόμουν την σκάλα, ανέβαινα πάνω στην στέγη του γκαράζ……και από εκεί, αν και μου έπαιρνε λίγα λεπτά μέχρι να βρω το θάρρος, πηδούσα κάτω στο τσιμέντο. Ακόμα θυμάμαι μια φορά που έβαλα την σκάλα, ανέβηκα στην στέγη του σπιτιού. Πήρα βαθειές ανάσες, ξαναπήρα βαθειές ανάσες, και τελικά φοβήθηκα, και κατέβηκα την σκάλα όπως ακριβώς ανέβηκα.

Τι σας φοβίζει λοιπόν απο όλα όσα κάνουν τα παιδιά σας; Που βρίσκετε υπερβολική την αντίδραση σας; Τι κάνατε εσείς το οποίο δεν αφήνετε τώρα τα παιδιά σας να κάνουν;