Όταν τα θέματα….λύνονται….από μόνα τους.

Για πείτε μου, πόσες φορές δεν βρεθήκατε στη μέση ενός καβγά, κι αφού δεν καταφέρατε να δώσετε μια λύση, μετά από λίγα λεπτά βλέπετε τα παιδιά σας, να χαμογελούν το ένα στο άλλο και να χαχανίζουν.

Ένα από τα θέματα που δεν κατάφερα να λύσω το περασμένο καλοκαίρι ήταν η βραδυνή πάνα. Φυσικά και το θέμα πάνα πρέπει να κόβεται καλοκαίρι. Εποχή που αν τύχουν ατυχήματα, δεν πρόκειται να δημιουργήσουν άλλα παρατράγουδα όπως κρυολογήματα κλπ.

Αφού λοιπόν σιγά σιγά τα καταφέραμε με την μικρή, έμεινε ο αδελφός. Μέρα παρά μέρα είχαμε τα ατυχήματα μας. Ίσως ο βαρύς ύπνος, ίσως γιατί δεν ήταν έτοιμος, μας βρήκε το φθινόπωρο. Κι αφού βαρέθηκα να αλλάζω πυτζάμες, σεντόνια, προστατευτικά και ότι άλλο χρειαζόταν, επέστρεψα στην πάνα. Το επόμενο καλοκαίρι λοιπόν.

Τις τελευταίες μέρες όμως, ξεκινήσαμε με ένα νέο τροπάρι. Κάθε πρωί η πάνα καθαρή. Κάθε πρωί να μου λέει «μάμα, πόψε εν θα βάλουμε πάνα….είμαι καθαρός». Και κάθε βράδυ επειδή  ακόμα φοβάται, να μου ζητάει την πάνα του. Κι άμα τύχει να έχουμε κάποιο ατύχημα, να τρέχει στην τουαλέτα να την βγάλει από μόνος του, μην τυχόν δω ότι…τα ΄κανε πάνω του.

Ένοιωσα περήφανη. Το καμάρι μου επιτέλους μεγάλωσε, και δεν θέλει την πάνα. Και προσπαθεί από μόνος του να την κόψει χωρίς να του το έχω επιβάλει.

Μέχρι που ανακάλυψα νομίζω την πραγματική αιτία.

Με δύο αγόρια στο σπίτι, η μικρή, που είναι και μικροκαμωμένη, δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα. Όλο και κάποιο χεράκι θα προσγειωθεί στο κεφάλι της, όσο κι αν φωνάξω, όσο κι αν εξηγήσω. Η μοναδική της άμυνα, δαγκώνει, ή κλαίει, μέχρι που να καταφέρει να γίνει το δικό της.

Το νέο της κόλπο λοιπόν, όταν δεν γίνεται το δικό της, όταν δεν την παίζουν, ή όταν ξεκινήσει καβγάς………. «θα το πω αύριο στην τάξη….Θα το πω στην Έλενα….φοράς πάνα το βράδυ..». Ακολουθούν δράματα…… «μάμμαααααααααα πε της να μεν τους το πειιιιιιιιιιιιιιιιι».

Παρηγορώ, ηρεμώ τα πνεύματα, αλλά δεν παύω να χαμογελάω. Η κόρη μου τα κατάφερε. Σχεδόν του έχει κόψει την πάνα. Κι ας μην ήταν αυτός ο σκοπός της.