Πιστεύεις στη ζωή μετά τη γέννηση;

Κάποιες στιγμές χρειαζόμαστε εκείνο το «κάτι» που θα μας κάνει να νοιώσουμε καλύτερα. Ειδικά όταν όλα γύρω μας μοιάζουν πια τόσο εγωιστικά παράλογα. Όταν κοιτώντας γύρω μας διερωτόμαστε αν ακόμα υπάρχει θεός.

Το πιο κάτω κείμενο το είχα μοιραστεί στο Facebook από τη σελίδα  Life Canada πριν από τρία χρόνια. Ένα κείμενο, συνομιλία μεταξύ δύο εμβρύων, στην κοιλιά της μητέρας τους πριν γεννηθούν.

Στην κοιλιά της μητέρας ήταν δύο μωρά. Το ένα ρώτησε το άλλο

«Πιστεύεις στη ζωή μετά τη γέννηση;»

Το άλλο απάντησε

«Φυσικά και όχι»

«Κάτι θα πρέπει να υπάρχει μετά την γέννηση. Ίσως να είμαστε εδώ για να προετοιμάσουμε τους εαυτούς μας για το μετά»

«Αηδίες», είπε το άλλο «Δεν υπάρχει ζωή μετά τη γέννηση. Πως θα ήταν η ζωή;»

«Δεν ξέρω, αλλά θα υπάρχει περισσότερο φως απ’ όσο υπάρχει εδώ μέσα. Ίσως να περπατήσουμε με τα πόδια μας, και να τρώμε από το στομα.»

«Αυτό είναι παράλογο. Το περπάτημα είναι αδύνατο! Και να τρώμε από το στομα; Γελοίο. Ο ομφάλιος λώρος προμηθεύει την τροφή. Η ζωή μετά τη γέννηση αποκλείεται. Ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ μικρός.»

«Πιστεύω ότι κάτι υπάρχει, και ίσως να είναι διαφορετικό από ότι εδώ μέσα» απάντησε το πρώτο.

«Κανείς δεν έχει γυρίσει από εκεί. Η γέννηση είναι το τέλος της ζωής, και η μετά της γέννηση ζωή δεν είναι παρά σκοτάδι, άγχος και δεν μας οδηγεί πουθενά.»

«Χμ, δεν ξέρω,» είπε το πρώτο «αλλά σίγουρα θα δούμε τη «μητέρα» και αυτή θα φροντίσει για εμάς.»

«Μητέρα;;;;;;; Πιστεύεις στην «μητέρα»; Που βρίσκεται τώρα;»

«Είναι γύρω μας, είναι μέσα της  που ζούμε τώρα. Χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχε αυτός ο κόσμος»

«Δεν την βλέπω, έτσι το βρίσκω λογικό  ότι δεν υπάρχει.»

Και το πρώτο απάντησε

«Κάποτε, όταν όλα είναι ήσυχα μπορείς να την ακούσεις, μπορείς να αντιληφθείς την παρουσία της. Πιστεύω ότι υπάρχει πραγματικότητα μετά την γέννηση και είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε για αυτή την πραγματικότητα.»

Αφιερωμένο λοιπόν σε όσους χάνουν κάποτε την πίστη τους.

Image Pixabay