Περήφανη μαμά.

Και ναι!! Νοιώθω περήφανη. Πρώτη μέρα σήμερα στο σχολείο. Κι εκεί που έβαλα το καλό μου το χαμόγελο, προσπαθούσα να βρω γονείς που να γνωρίζω για να κάνει παρέα ο γιός μου που δεν ξέρει κανένα παιδάκι στο σχολείο του.

Το κουδούνι χτύπησε, η προσευχή, η σημαία. Στεκόμουν εκεί ακριβώς που στεκόμουν πριν από 43 χρόνια, κι έβαζα τον σταυρό μου….δι ευχών των αγίων…..και παρακολουθούσα τον γιο μου λίγο πιο μπροστά….κάπου στην μέση της προσευχής κατάλαβε ότι γινόταν προσευχή και έκανε κι αυτός τον σταυρό του….ολόσωστα.

Μας κάλεσαν στο θέατρο, για να μπορέσουν να χωρίσουν στις τάξεις τον κατώτερο κύκλο. Κατά την διαδρομή το κατάλαβα…ήθελε να κρατήσω εγώ την τσάντα. Με ήθελε κοντά, μπας και με χάσει. Μου έβαζε καθήκοντα για να είμαι δίπλα του. Εφυγε η τρίτη τάξη, έφυγε η δεύτερη, κι άρχισαν να φωνάζουν τα πρωτάκια.

Τον φώναξαν από την αρχή. Είπα κι εγώ να ακολουθήσω τις οδηγίες. Μην ακολουθήσετε στις τάξεις, αφήστε τους να πάνε μόνοι με τη δασκάλα τους. Έκανα λίγα βήματα πίσω, αλλά κοντοστάθηκα. Δεν έφυγα αμέσως. Σε μια στιγμή με φωνάζουν κάποιες φίλες. ‘έλα, ο γιος σου κλαίει, έλα πιο μπροστά να μπορέσει να σε δει, σε ψάχνει’.

Πήγα πιο μπροστά, χαιρέτισα. Μεγάλο το παράπονο στο βλέμμα του. Μετά τους πήρε η δασκάλα και προχώρησαν, γραμμή ο ένας μετά τον άλλο, για να πάνε στην τάξη τους.

Είμαι λοιπόν μια περήφανη μαμά. Όοοοοοοοοοοοοοχι γιατι ο γιος μου πήγε στην πρώτη δημοτικού, όοοοοοοχι για τον κάθε λόγο που μπορεί ένας γονιός να είναι περήφανος. Είμαι περήφανη που κατάφερα να τελειώσω την διαδικασία, χωρίς να κλάψω ούτε μία φορα. Ξέρετε, αυτό το κλάμα που πρωτογνωρίζουμε μετά από τις εγκυμοσύνες, που κλαίμε γιατι περπάτησε ή μίλησε ή γέννησε η γάτα της γειτόνισσας.

Τώρα γύρισα στο σπίτι, και είμαι ελεύθερη οποιαδήποτε στιγμή θελήσω και το νοιώσω, να το ρίξω το κλαματάκι μου. Δεν θα με δει κανείς. Κι όταν το κάνω…τότε θα μπορέσω να νοιώσω περήφανη που καμάρωσα τον γιό μου να πηγαίνει στην πρώτη δημοτικού.