Θα πάμε φέτος στην Ανάσταση;
Ψες για πρώτη φορά καταφέραμε να πάμε ως οικογένεια στον επιτάφιο. Πείσαμε τα παιδιά να κοιμηθούν το μεσημέρι, κι έτσι κατάφεραν να μείνουν ξύπνια μέχρι την ώρα της εκκλησίας.
Η απόσταση μέχρι την εκκλησία όχι τόσο μεγάλη, και πιο λογικό ήταν να περπατήσουμε παρά να πάμε με το αυτοκίνητο, ειδικά φέτος που ο επιτάφιος θα περνούσε σχεδόν έξω από την πόρτα μας. Απλά θα τον ακολουθούσαμε για την επιστροφή.
Όλα καλά μέχρι να κοντέψουμε στην εκκλησία. Τότε άρχισαν τα μπαμ-μπουμ….οι «τσάκρες». Η κόρη απλά φοβήθηκε, ο γιος ξεκίνησε τα σενάρια. «Μάμα, τούτα φκάλλουν φωθκιά…εν να κάψουν την Λεμεσό μας….εν να ‘ρτει η πυροσβεστική…. Εν να πεσει τα σπιτι μας κάτω». Ο μεγάλος ευτυχώς, ο οποίος δεν θα πήγαινε για πρώτη φορά Μεγάλη Παρασκευή εκκλησία, θυμόταν και δεν φοβήθηκε, ή τουλάχιστον δεν το έδειξε.
Φαίνεται ότι είχαμε αργήσει να πάμε, και μέχρι να κοντέψουμε στην εκκλησία, οι τσάκρες σταμάτησαν. Ίσως γιατί δεν είχαν πολλές, ίσως γιατί διασκέδασαν περισσότερο μέχρι εκείνη την ώρα, και τους τελείωσαν. Το υπόλοιπο ήταν ήσυχο.
Φέτος λοιπόν, με το καλό, ελπίζω να ξυπνήσουν όταν θα προσπαθήσω να ξυπνήσω τα μικρά, και για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, να πάμε όλοι μαζί στην Ανάσταση. Κι ελπίζω τα πράγματα να είναι πολύ πιο ήρεμα, γιατί το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα από την πρώτη εμπειρία τους Μεγάλο Σάββατο, είναι να τρομοκρατηθούν.
Και κάτι που διάβασα πριν λίγο και μου άρεσε πολύ στο www.babyads.gr γραμμένο από την Ρομίνα Ξύδα.
Υπάρχουν κάτι “μάγκες” που δεν έχουν ούτε ηλικία, ούτε ενσυναίσθηση, ούτε μυαλό. Γίνονται “άντρες” κάθε χρόνο λίγο πριν το ρολόι της εκκλησίας του χωριού, του νησιού ή της πόλης που περιφέρουν το “τζάμπα αντριλίκι τους ” δείξει 12 ακριβώς. Το “Χριστός Ανέστη” δεν σημαίνει τίποτε γι” αυτούς. Ούτε το νιώθουν, ούτε το ακούν, ούτε το καταλαβαίνουν. Ελπίδα, πίστη, δύναμη, λέξεις άγνωστες όπως ακριβώς κι εκείνη του σεβασμού. Σκάνε μύτη στην εκκλησία με μπαρουτοκαπνισμένο μυαλό, βαρελότα στις τσέπες και κροτίδες στις παλάμες. Λένε ότι είναι το έθιμο, πως όλοι εμείς πρέπει να το ανεχτούμε, ότι οφείλουμε να “γιορτάσουμε” την Ανάσταση του Κυρίου παρέα με το σαλεμένο τους μυαλό που δεν εμπεριέχει τίποτε παραπάνω πέρα από την προβολή ενός αρρωστημένου δολοφονικού ενστίκτου. Η τελευταία φορά που δέχθηκα να γίνω μάρτυρας στην αρένα του ασύλληπτου παραλογισμού τους ήταν ένα Πάσχα στην Σαντορίνη. Τότε δεν ήμουν μάνα. Ωστόσο, τα βαρελότα που πέταξαν στην εκκλησία οι κουφιοκέφαλοι μάγκες έκαναν δεκάδες μάνες να ικευτεύουν για σωτηρία. Έκαναν μωρά να σπαράζουν στο κλάμα, μικρά παιδάκια να τρέχουν πανικόβλητα και έφηβες να καίγονται ζωντανές υπό τον πένθιμο ήχο μιας “γιορτής” που κάποιοι “άγνωστοι” δεκαετίες τώρα μετατρέπουν σε κόλαση. Ο απολογισμός της ηλίθιας αυτής πρακτικής δεν μετρά μόνο τρόμο αλλά και αριθμούς: Σύμφωνα με έρευνα του Κέντρου Έρευνας και Πρόληψης Ατυχημάτων (ΚΕΠΑ), περισσότερα από 110 παιδιά τραυματίζονται κάθε χρόνο από τα πυροτεχνήματα. Το 69% των ατυχημάτων αυτών καταγράφονται την περίοδο του Πάσχα. Επτά στα δέκα τραυματισμένα παιδιά έχουν ηλικία από 10 έως 14 ετών. Το 93% είναι αγόρια τα οποία έχουν αυτοτραυματιστεί. Το 41% των τραυματισμών αφορά στο κεφάλι (το 31% στα μάτια), ενώ το 38% των παιδιών υφίσταται εγκαύματα. Το 24% των τραυματισμένων παιδιών χρειάζεται νοσηλεία στο νοσοκομείο, το 15% παραμένει πάνω από μία εβδομάδα. Το 79% δε, των τραυματισμών οφείλεται σε έκρηξη κροτίδας. Τα παραπάνω στοιχεία δεν φαίνεται ούτε να συγκινούν αλλά ούτε και ν” απασχολούν κανέναν. Κάθε χρόνο οι “βεγγαλικόμαγες” σκοτώνουν και σκοτώνονται. Καίνε και καίγονται. Τραυματίζουν και τραυματίζονται. Σκορπούν τρόμο και… γελάνε. Στις περιοχές όπου δρουν, παρότι όλοι τους γνωρίζουν, κανείς δεν τους σταματά, κανείς δεν τους συλλαμβάνει, κανείς δεν τους τιμωρεί. Όλοι μα όλοι προτιμούν να τρέχουν αλαφιασμένοι με τα παιδιά στην αγκαλιά και τον τρόμο στο φυλλοκάρδι παρά να αναχαιτίσουν τα βάρβαρα ένστικτά τους. Όχι. Δεν γουστάρω να πάω στην Ανάσταση με τα παιδιά μου γιατί πολύ απλά αυτό δεν είναι Ανάσταση. Είναι ένα σκηνικό σταύρωσης, τρόμου, πανικού, θυμού, τρέλας, παραλογισμού. Είναι ένα πανηγυράκι επίδειξης ακατέργαστων συναισθημάτων που παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από ζωώδεις συμπεριφορές. Είναι μια κατάθεση βάρβαρων και δολοφονικών ενστίκτων καμουφλαρισμένα με το προσωπείο του εθίμου. Είναι η παραποίηση του αληθινού νοήματος της Ανάστασης που τα δικά μου παιδιά δεν θέλω να λάβουν ποτέ. Είναι τα πάντα εκτός από ελπίδα…
