Ευχαριστώ……Kleenex….που μου θυμίζεις

Κι εκεί που περηφανευόμουνα χτες ότι πήγα στο σχολείο του γιού μου, πρώτη μέρα στο δημοτικό, και κατάφερα να μην κλάψω, αν και δυο τρεις φορές ήμουν πολύ κοντά, σήμερα έριξα το κλαματάκι μου. Κλάμα έντονο, από αυτά που έριχνα όταν πρωτογέννησα τα μωρά μου, όταν η κάθε εικόνα με συγκινούσε αφάνταστα.

Λοιπόν θα μοιραστώ ένα βίντεο μαζί σας, που πιστεύω θα συγκινήσει πολλές μανούλες, όμως κάποιες από εσάς σαν κι εμένα, ίσως συγκινηθούμε ιδιαίτερα. Θα θυμίσει εικόνες που ζήσαμε, και ήταν αρκετά έντονες.

Δεν έχω ούτε μια φωτογραφία από τις μέρες της εντατικής. Ο άντρας μου δεν έβγαλε φωτογραφίες παρά μόνο μετά που τα μωρά ήρθαν σπίτι. Όταν βλέπω όμως τέτοιες εικόνες…θυμούμαι….την ελπίδα, την προσμονή, και προπάντων την ευγνωμοσύνη.

Όταν βλέπετε εικόνες σαν αυτές λοιπόν, είναι η ώρα για μια προσευχή, διαφορετική από τις άλλες. Είναι η ώρα για το ευχαριστώ, που έχουμε τα παιδιά μας στη ζωή μας, που είναι υγιή και χαρούμενα. Και μια προσευχή για τα μωρά που βρίσκονται στις μονάδες εντατικής παρακολούθησης, για να έχουν αύριο μια καλύτερη και ποιοτική ζωή.